Początek historii - perspektywa Karola

    Chodzę po pokoju wciąż od nowa licząc kroki. Pięć kroków do biurka. Kolejne osiem do drzwi. Teraz siedem w stronę łóżka.

    - Przestań! - krzyczę, ciężko opadając na ten mebel. Niby co może mi dać to ciągłe chodzenie? Przecież już zgodziłem się na powrót do rodzinnego kraju mojej matki. Więcej. Ja jestem już w Polsce. Po czternastu latach od nieszczęśliwej śmierci mojej siostrzyczki, siedzę w tym samym pokoju, w którym spędziłem moje dzieciństwo. Tym razem tylko od Amelki nie dzieli mnie kilka marmurowych ścian. Nie mogę pobiec do niej i beztrosko spytać, czy chcę zagrać w kolejną wymyśloną przeze mnie grę. Nie mogę zrobić nic, aby wróciła. Żałuję, że to wszystko zostało gdzieś w przeszłości i te czasy nie mogą wrócić.

    Teraz mój świat wygląda inaczej. Mój ojciec się zmienił. Matka odeszła bez słowa. A ja? Ja stałem się draniem. Draniem, którego powinna unikać każda szanująca się dziewczyna. Przemiana nie nastąpiła jednak tak od razu.

    Aby po śmierci siostry jakoś zapełnić pustkę w sercu swojego jedynego syna, mój ojciec zaczął zatrudniać dziewczynki. Miały one za zadanie bawić się ze mną, pomagać mi, dotrzymywać towarzystwa. Miały stać się dla mnie kimś tak bliskim, jak Amelka. Sądzę jednak, że gdyby naprawdę chciał dla mnie "siostry", zaadoptowałby jakąś. W rzeczywistości kryło się za tym coś więcej.

   Odkryłem to dopiero pięć lat później, kiedy to już trzecia pokojóweczka zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. W zasadzie akurat jej się poszczęściło - trafiła do zakładu dla psychicznie chorych. Dwie pozostałe zginęły w pozornie niewinnych wypadkach, o czym ojciec nie raczył mnie informować. Starał się zwyczajnie, maksymalnie szybko, zastąpić jedno dziecko kolejnym. Miał w swoim działaniu jakiś cel, a ja postanowiłem nie dopuścić do tego, aby udało mu się go zrealizować. Zdążyłem zauważyć, że pociąga on za sobą zbyt wielkie koszty. Dlatego też w wieku piętnastu lat postanowiłem za wszelką cenę pozbywać się pokojówek z domu, zanim zrobi to mój rodziciel. 

    Zacząłem wyrzucać je z byle powodu. A to jedna powiedziała coś nie tak, inna przyniosła mi zimną herbatę, czy też miała nieodpowiedni kolor włosów. Kiedy jednak mój ojczulek zrozumiał, że moje zachowanie nie wynika z młodzieńczego buntu, takie bzdurne powody przestały być wystarczające. To był właśnie ten moment, w którym zacząłem być całkowicie i niezaprzeczalnie DRANIEM. Moment, w którym utknąłem w tej chorej "grze", zapoczątkowanej przez mojego ojca.

    Miałem świadomość, że zatrudnione dziewczęta zwracają uwagę na moją "urodę". Postanowiłem to wykorzystać. Zacząłem je w sobie rozkochiwać. Było to wręcz dziecinnie proste. Tu miłe słówko, tam przelotny dotyk... Czasem wystarczyło zaledwie kilka dni i było już po wszystkim.

   Wyrzucałem je z powodu nagabywania mnie, pocałunku, a z czasem i poważniejszych rzeczy. Ojciec nie mógł nic z tym zrobić. Sam, kiedyś w dzieciństwie próbował mi wpoić, że związki ze służbą są niedozwolone w jego domu. W końcu nie za to płaci swoim pracownikom.

    Niestety mimo coraz poważniejszego wykorzystywania przeciwko niemu, jego własnej reguły, nie zaprzestał sprowadzania mi "towarzyszek". Nieważne, że nie mam już dziesięciu lat i nie jestem tym zrozpaczonym po śmierci siostry chłopcem, co kiedyś. Chyba oboje wiemy, że to już dawno przestało o to chodzić...

    Teraz w wieku dwudziestu czterech lat czekam na poznanie swojej już trzydziestej szóstej pokojówki. Mam ochotę znów powstać i zacząć chodzić po pokoju. Nie potrafię wysiedzieć w miejscu. Powstrzymuje mnie przed tym cichy zgrzyt podłogi za drzwiami. Ktoś nieświadomy musiał stanąć na ten lekko wyszczerbiony kafelek w korytarzu, który niechcący wybiłem kijem do bejsbola w dzieciństwie. Wciąż mnie zadziwia, że nikt nie zauważył tej skazy i jej nie naprawił. Tymczasem musiała na niego nastąpić ta nowa. Numer trzydzieści sześć.

     Czekam. Mija minuta. Potem kolejna. Za nią jeszcze jakieś trzy.

   - Długo będziesz tam stała? - nie wytrzymuję i pytam zirytowany, nie odwracając wzroku od drzwi. W końcu ktoś musi tam być.

    Gdy uchylają się one powoli, dyskretnie wzdycham z ulgą. Tym razem nie kończę jako idiota gadający do siebie. A więc czas zacząć przedstawienie...

    Do pokoju wkracza niska blondynka. Widzę, jak niepewnie rozgląda się na wszystkie strony, ostatecznie zatrzymując wzrok na mojej osobie. Ma urzekające, zielone oczy i różowiutkie, pełne usteczka. Jest śliczna. Niczym lalka z wystawy. Wygląda jednak na nie więcej niż szesnaście lat. W zasadzie dałbym jej piętnaście. Chyba nie jesteś jeszcze aż tak perfidnym draniem. Ogłaszam sobie w myślach i decyduję się zmienić scenariusz tego spotkania. Przecież nie mogę jej zrobić tego, co pozostałym. W końcu według prawa to jeszcze dziecko. Doigrałeś się tato. Podejrzewam, że sprowadzenie mi nastolatki zamiast rówieśniczki było całkowicie zamierzonym działaniem. Nie wiem, co mój ojciec ma zamiar tym osiągnąć, ale to zapewne jest przyczyną tej jego niepohamowanej radości. Myśli, że mnie przechytrzył. Nie poddam się tak łatwo. Rzucam w jego stronę, chociaż i tak wiem, że nie ma możliwości, aby mnie usłyszał. W końcu nie znam się na telekinezie. Ja tylko wyczuwam duchy.

    - Czy mój ojciec nie rozumie, że nie jestem już dzieckiem? - Wstaję z łóżka i podchodzę do dziewczyny. Patrzę na nią z góry. Czas rozpocząć pierwszy i mam nadzieję ostatni epizod tego okropnego filmu. - Myślałem, że skończy z tym po odesłaniu poprzedniej dziewczyny, ale nie, musi mi przysłać kolejną pokojóweczkę. - Dziwię się sobie, że w zasadzie raczę ją prawdą. Ostatnimi czasy nie należę do najszczerszych osób, ale naprawdę myślałem, że po Penelope mój ojciec da sobie w końcu spokój. Dałem mu wtedy popalić.

    Mimowolnie kącik moich ust unosi się na tą myśl. To raczej gorzki uśmiech, ale widząc, jak na jego widok źrenice blondynki się rozszerzają, pogłębia się. Nie sądziłem, że wystarczą dwa zdania, aby ją wystraszyć. - Nie martw się - mówię, w żadnym wypadku nie pozbywając się zgryźliwego tonu. Chwytam kosmyk jej włosów i jeszcze bardziej się przybliżam. - Nie tykam nieletnich, poza tym i tak długo tu nie popracujesz. Mój ojczulek wprost kocha urozmaicać mi życie. - Gdyby tylko wiedziała jak bardzo, już dawno by jej tutaj nie było. Wydaje się tak delikatna, że mam wrażenie, iż wystarczyłoby jedynie wytłumaczyć jej tą pokręconą sytuację, w którą się wplątała, a już trafiłaby do psychiatryka. To mój rodziciel ma jednak doświadczenie pod tym względem, nie ja.

    Przybliżam swoje usta do jej ucha. Nadszedł czas, aby czara się przelała. - Jesteś już trzydziestą szóstą dziewczyną, którą sprowadził, aby się mną zajęła i nawet sobie nie wyobrażaj, że uda ci się mnie omotać tą śliczną twarzyczką. Każda, która próbowała, wylatywała już następnego dnia - szepczę, nie wiedząc nawet dlaczego dodałem tę część o omotaniu. Po minie dziewczyny wnioskuję jednak, że zadziałała.

    Odwracam się i macham ręką, aby już sobie poszła. Pierwsza runda za nami, chociaż...

   - Jeszcze jedno - mówię, zanim zdąży opuścić mój pokój. - Nie zapomnij przynieść mi śniadania i lepiej się pośpiesz. Jestem bardzo głodny...  

Napisałam powyższy tekst dokładnie rok temu i myślę, że nareszcie nadszedł czas, aby go opublikować. Uprzedzając komentarze, że Karol jest dorosły i równie dobrze mógł już dawno uciec spod skrzydeł ojca - on jest przekonany, że nawet jeśli zostawiłby pana Hammonda samemu sobie, ten nie zakończyłby tego precedensu - znalazłby tylko inną wymówkę dla zatrudniania dodatkowej pokojówki, a tak chłopak w pewien sposób prowadzi z nim ciągłą wojnę. Grę, w której szala co i rusz przechyla się z jednej strony na drugą...

Nie jest to długi fragment, ale pomyślałam sobie, że kogoś może zaciekawić. No i nieco rozjaśnia to, co do tej pory miało miejsce w opowiadaniu. A jeśli już o nim mowa: dziękuję za komentarze pod rozdziałem 12. Cieszę się, że ktoś tu jednak wciąż zagląda - to mobilizuje do działania. Pozdrawiam!

PS: Jeśli ktoś ma wątpliwości to tak dla przypomnienia: Adrianna ma 21 lat ;)