Rozdział 12

    Moje niemożliwe do spełnienia życzenie? Chciałabym cofnąć czas. Nie jestem tylko pewna, czy pomogłoby to w zmianie moich decyzji. Czy mając jeszcze jedną szansę przeżycia danych chwil, rzeczywiście postąpiłabym inaczej? Aktualnie wydaje mi się oczywiste, że starałabym się nie powtórzyć popełnionych błędów. To wrażenie istnieje jednak w tym konkretnym momencie. Czy dalej byłoby ono równie pewne, gdybym naprawdę mogła przeżyć jeszcze raz minione wydarzenia? Nie wiem. Nie rozumiem też, dlaczego w takim razie to roztrząsam.

    Siedzę na łóżku. Karol jest tuż obok i czyta książkę. Ma przy tym tak skupioną minę, że staram się myśleć o czymkolwiek innym niż to, co jest w niej zawarte. Okazuje się, że wychodzi mi to tragicznie. Nie ma to jak trafić z deszczu pod rynnę? Wzdycham i odwracam wzrok w stronę okna. To nie "Fantazje złotowłosej Adrianny" wpakowały mnie w tę sytuację. Samo to, że zjawiłam się w tym domu było błędem. Największym jaki mogłam kiedykolwiek popełnić. Bajka tylko wyjaśniła mi parę kwestii. Sam fakt chordy duchów, która przywitała mnie w tej rezydencji, powinien dać mi do myślenia. Ale nie dał...

    - Adrianna - słysząc szept bruneta, mimowolnie się wzdrygam. Otulająca mnie cisza została rozproszona. - To nie jest tylko bajka - stwierdza tym razem głośniej. Podejrzewam, że zdaje sobie sprawę z tego, jak tymi kilkoma słowami rozbił o ścianę moje ostatnie nadzieje. Oczami wyobraźni widzę, jak ich okruszki rozsypują się po ziemi i giną... Znikają pod łóżkiem, szafą, rozpływają się w powietrzu...

    - Nie? - pytam, starając się zatrzymać istnienie ostatniego ziarenka. Tępo wpatruję się w jeden punkt, wmawiając sobie, że ono tam właśnie jest. Nie chcę go zgubić, chociaż wiem, że tak naprawdę nie istnieje.

    Czuję, jak oplatają mnie ciepłe, silne ramiona.

    - Twoja historia potoczy się inaczej. - Nie chcę poddawać w wątpliwość jego słów, ale właśnie zamknęłam oczy i pożegnałam się z nadzieją. - Dopilnuję tego.

   - Niby jak? - Wyrywam się z jego objęć. - Pan Hammond wie, że widzę duchy. Wie, że ta opowieść jest o mnie. Wie, że... - przerywam. Wie, że pomożesz mu dostać się do Fantazji. Zarzucam sobie i spoglądam na Karola. Nie wygląda na zszokowanego moim zachowaniem. Chyba zbyt często dochodziło między nami do kłótni. Ten chłopak zna mnie lepiej, niż ktokolwiek inny.

    - Ale nie wie, że nie jesteś tak posłuszną i grzeczną dziewczynką, jaką przed wszystkimi udajesz - droczy się ze mną. Widzę nawet jak przez sekundę na jego ustach błąka się uśmiech. Trwa to niestety tylko tą jedną, nieszczęsną sekundę. Po niej jego twarz poważnieje, a do oczu powraca niepokój.

    - Niby co mogłabym tym wskórać? - Nagłe pukanie do drzwi zaskakuje nas oboje. W pierwszej chwili zamieram i nie wydaję z siebie nawet najcichszego dźwięku. Zdaję sobie jednak sprawę, że to nie ojciec, siedzącego obok mnie chłopaka, przerwał nam rozmowę. Jeśli pan Hammond chce gdzieś wejść w tym domu, po prostu to robi. Nie zadaje sobie trudu, aby zasygnalizować swoje pojawienie się.

    Gdy przez kilkanaście sekund przybyła osoba nie doczekuję się odpowiedzi, puka ponownie. Tym razem nie czeka jednak na reakcję z mojej strony. Kiedy znów się nie odzywam, zwyczajnie otwiera drzwi i zagląda do środka.

    - Czego chcesz Henry? - pyta przybyłego Karol, zanim zdołam choćby otworzyć usta.

    - Pan wzywa Adriannę do swojego gabinetu. - O dziwo nie dostrzegam w twarzy kamerdynera najmniejszego zaskoczenia tym, że zastał młodego Hammonda w moim pokoju. Mam nawet wrażenie, że jest to dla niego zwyczajna sytuacja. Z jakiegoś nieznanego mi powodu niepokoi mnie to.

    - Już idę. - Wstaję z łóżka i staram się zachować spokój. Wiem, że nie mogę unikać ojca bruneta. W końcu godzinę temu tak naprawdę nie uciekłam przed nim, a przed własnymi wątpliwościami. Myśl o dostaniu się do Fantazji była niczym cios w brzuch. Tylko zamiast zgiąć się w pół, próbowałam wycofać jej pojawienie się. Udawać, że tak naprawdę się nie pokazała. Gdybym wciąż była małą dziewczynką, nie skupiałabym się na konsekwencjach, dążyłabym do spełnienia marzeń, które gwarantuje ta magiczna kraina. Teraz natomiast nie chcę dopuścić do głosu dziecka, którym byłam. Nawet jeśli coraz silniej domaga się ono ponownie ujrzeć światło dzienne.

    - Żartujesz sobie? - Czuję, jak na moim nadgarstku zaciska się dłoń Karola. - Najpierw wpadasz na mnie na korytarzu, potem z przerażenia zaczynasz płakać i każesz mi przeczytać tę dziwną bajkę, a teraz jak gdyby nigdy nic zgadzasz się iść do człowieka, który jest winny całej tej sytuacji?! - Głos podnosi mu się z każdym kolejnym słowem. - Przekaż mojemu ojcu, że zaraz przyjdziemy, a teraz zostaw nas samych - lodowatym tonem zwraca się do Henry'ego, nie zawracając sobie głowy tym, że właśnie naskoczył na mnie w towarzystwie osoby trzeciej.

    - Pański ojciec nie będzie zadowolony - mówi jeszcze kamerdyner, po czym zostawia nas samych. Ile to razy byłabym zachwycona z odesłania chłopaka z kwitkiem, z całkowitego olania jego poleceń i niedoczekania się konsekwencji z tym związanych? Nie ja jednak mam władzę, aby tego dokonać. Zresztą chyba wolałabym, aby i Karol jej nie posiadał. Mam wrażenie, że tym, co właśnie zrobił tylko pogorszył moją sytuację, mimo że wydaje się to niemożliwe.

    - I niby ja przed chwilą wspomniałem, że nie jesteś posłuszna? Powinienem ugryźć się w język! - warczy, wstając na równe nogi. W tej pozycji muszę zadzierać głowę do góry, aby spojrzeć mu w oczy.

    - Może powinieneś - rzucam, wyrywając rękę z jego uścisku. - Nie ważne, co zrobimy i tak pewnie spełnię każde polecenie, które ktoś wyda mi w tym domu. Jestem grzeczną dziewczynką.

    - Przestań - nakazuje mi, próbując się uspokoić. - Staram się cię zrozumieć, chcę ci pomóc. - Widzę żal, który odmalowuje się na jego twarzy. - Nie chcę, abyś skończyła tak jak inne, nie chcę abyś skończyła tak, jak Adrianna z bajki.

    - Uwierz. Ja też tego nie chcę - szepczę i mimowolnie odwracam się tyłem do chłopaka. Nie chcę, aby zobaczył, jak dużo kosztuje mnie zachowanie spokoju. Ledwie potrafię utrzymać swoje emocje na wodzy. Tylko nie płacz! Nakazuję sobie i biorę głęboki wdech. - Chcę się dowiedzieć, co twój ojciec ma mi do powiedzenia.

    - Więc chodźmy - stwierdza i jak gdyby nigdy nic, chwyta mnie za ramię i prowadzi w stronę drzwi. Kątem oka zerkam na jego twarz. Jest zły. Nawet bardzo zły. Wiem, że nie jestem jedynym powodem tych negatywnych uczuć. Nie wydaje mi się jednak, aby to jakkolwiek poprawiło moją obecną sytuację.

    Stojąc pomiędzy dwójką Hammondów, mam ochotę zapaść się pod ziemię. Tak po prostu zniknąć. Niestety akurat tym rodzajem zdolności przekorny los nie chciał mnie obdarzyć.

    - Myślę synu, że tym razem za bardzo się zaangażowałeś - odzywa się starszy z mężczyzn z drwiną w głosie. - Ale i sytuacja znacząco odbiega od tych standardowych, czyż nie? Zdaje się, że nie tylko ja zmieniłem taktykę. - Widzę, jak kąciki jego ust unoszą się do góry. - Niemniej wolałbym, aby Adrianna zjawiła się tu sama.

    - Przeszkadzam ci w czymś? - rzuca Karol, nieznacznie zmniejszając i tak niewielką odległość pomiędzy nami.

    - Skądże, ale liczyłem na spotkanie z nią w cztery oczy.

    - Słucham - szepczę, pragnąc jak najszybciej mieć to już za sobą. Nie podoba mi się groźba bitwy, która wisi w powietrzu.

    - Jak można dostać się do "Fantazji"? - Zamieram, ponownie słysząc pytanie z ogrodu. To nic takiego. On i tak zna odpowiedź. Staram się samą siebie przekonać, aby otworzyć usta i jak gdyby nigdy nic wyjawić wszystko, co zapamiętałam na ten temat w dzieciństwie.

    - On to wie. - Czuję ciepły oddech przy swoim uchu. Nie zauważyłam, kiedy Karolowi udało się znaleźć aż tak "blisko". Wzdycham.

    - Duchy znają jej położenie - mówię, spoglądając panu Hammondowi w oczy. - Jednak tylko żywi mogą przekroczyć jej bramy. - Widzę błysk w oku mężczyzny.

    - Doskonale! - oznajmia, po czym pochyla się nad swoim biurkiem i sięga po jakąś książkę. Nie potrafię dostrzec jej tytułu. - Niestety jednak nie tak łatwo porozumieć się z tymi istotami, które nawiedzają nas zza grobu. - Postukuje palcami w czarną okładkę. - Według zapisków w tym dzienniku jedynymi nieboszczykami, którzy będą skłonni zamienić z żywymi kilka słów, są ich bliscy. Nie ma co liczyć, aby jakiś nieznajomy duch odezwał się do przypadkowego człowieka.

   - Nawet jeśli on go widzi... - szepczę. Cóż przynajmniej mam odpowiedź dlaczego żaden z nich nie chciał poprowadzić ze mną ani jednej przyzwoitej konwersacji. Co prawda monologi w dzieciństwie, którymi obdarzałam te istoty, nie były zbyt ambitne, ale to że nikt nie chciał mi odpowiadać, potrafiło mnie wtedy zdołować. Nagle coś świta mi w głowie.

    - Po co w takim razie jestem panu potrzebna, przecież Amelia jest pana córką i na pewno... - Unosi do góry rękę, nie dając mi skończyć.

    - Zanim umarła też mi się wydawało, że jesteśmy ze sobą blisko. Na pewno miałem z nią lepsze stosunki niż z synem. - Patrzy znacząco, na stojącego obok mnie bruneta. - Po jej śmierci okazało się, że jednak nie były one jeszcze wystarczająco "bliskie". - Czuję, jak palce Karola zaciskają się wokół mojego lewego nadgarstka. Najwidoczniej wspomnienie o tym, że jego siostra nie żyje, go dotknęło.

   - Dlaczego zatem myślał pan, że dziewczynka skontaktuje się ze mną? - pytam, jednocześnie czując, że uścisk chłopaka jest coraz silniejszy. Mam ochotę zapytać go, o co właściwie mu chodzi, ale nie chcę prowadzić tej rozmowy przy jego ojcu.

  - Biorąc pod uwagę historię, którą przeczytałaś, istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że jesteś wstanie porozumiewać się z duchami - oznajmia. - Chociaż prędzej spodziewałbym się, że Amelka porozmawia ze swoim bratem niż z tobą. Czternaście lat temu jednak miał on trudności z wyczuwaniem duchów, nie miałem więc nawet nadziei, że mógłby zamienić z nią choć słowo - milknie na chwilę, tak jakby przez tą ciszę chciał pokazać, że to były dla niego ciężkie chwile. - Po tylu latach, i wszystkim, co się do tej pory wydarzyło, nawet nie wierzę w to, że mała się do niego odezwie. W takim wypadku dochodzimy do sedna sprawy. Adrianno...

   - To przez ciebie! - Nagły wybuch Karola sprawia, że mimowolnie się wzdrygam. Spoglądając na niego, widzę, jak gniew wręcz kipi z jego osoby. Mam również wrażenie, że zaczynam tracić czucie w lewej dłoni. - To nie był WYPADEK! Teraz to wszystko ma sens. Przecież Amelka nigdy nie chciała chodzić sama do biblioteki, bała się tego pomieszczenia. A tu nagle, nie dość że znalazła się tam zupełnie sama, to jeszcze przypadkiem wypadła wtedy przez okno. DLACZEGO? Ponieważ mój "kochany" ojczulek zapragnął sprawdzić teorię z jakiegoś pieprzonego dziennika!? A może po prostu zapragnął rozpocząć ten cholerny cyrk z pokojówkami, które też ginęły w tajemniczych okolicznościach!?

    - MILCZ! - Tak bardzo skupiłam się na Karolu i na jego słowach, że nie zauważyłam, kiedy pan Hammond pokonał dystans dzielącego nas od siebie biurka. Nie byłam więc wstanie zarejestrować też ruchu jego dłoni, którą wymierzył synowi soczysty policzek.

    Mam wrażenie, że to właśnie w tamtym momencie kropla przelała czarę. Resztę rejestrowałam już jak przez mgłę. Silny ból w czaszce. Rozbite okno. Widok odłamków szkła rozpryskujących się po całym pomieszczeniu i... Ptaki. Dziesiątki kolorowych ptaków, które pojawiły się znikąd...

*****

Nawet nie wiem, co powinnam tu napisać. Zniknęłam na tak długo, że nie mam pojęcia, jak powinnam się Wam tłumaczyć. Zresztą nie wiem też, jak wiele osób przeczyta ten rozdział. Nie mam za złe nikomu, kto zdążył spisać tę historię na straty. 

Na początku nie miałam czasu na pisanie. Tak po prostu brakowało mi chwili, aby się tym zająć. Potem? Dołączył do tego brak weny. Nie potrafiłam dopisać choć zdania do rozpoczętych notatek. Czytałam je kilkukrotnie i nic. Nawet skasowałam przy tym fragment, który do niczego mi nie pasował... Nie zdołało to jednak nic zmienić, aż do wczoraj... Co prawda nie jestem zachwycona powyższym tekstem, ale cieszę się, że udało mi się zakończyć pisanie tego nieszczęsnego rozdziału. Mam nadzieję, że kolejne nie będą mi sprawiać, aż tak wielkich trudności.

Tak na zakończenie tej notki: Dziękuję każdemu, kto dalej chce zagłębiać się w tę historię. Naprawdę wiele to dla mnie znaczy! Co zaś się tyczy zaległości na Waszych blogach - nadrobię je. Może nie dzisiaj, może nie jutro, ale pewnego dnia... W końcu mam zwyczaj pojawiania się znienacka. Pozdrawiam!