Rozdział 11

    Serce wybija rytmiczne BUM, BUM, BUM, zaciekle próbując wyrwać się z mojej klatki piersiowej. Nie chowam za siebie książki, która jest winna całej tej sytuacji. Już nie warto. Najciężej jest mi zrozumieć, że na twarzy mojego pracodawcy jest uśmiech. Ten sam, z którym mam do czynienia już od pierwszego spotkania z tym człowiekiem.

    - Widzę, że czujesz się już znacznie lepiej - mówi, patrząc znacząco na bajkę. - W takim razie nadszedł czas na krótki spacer. - Podchodzi do łózka i wyciąga w moją stronę rękę. Nie rób tego. Staram się przekonać samą siebie w myślach. Nie zmienia to jednak faktu, że boję się konsekwencji sprzeciwu. Jestem zbyt rozedrgana, aby na trzeźwo przeanalizować tę sytuację.

   Chwytam dłoń pana Hammonda. Jest zaskakująco zimna. Nie potrafię powstrzymać wzdrygnięcia. Stojący nade mną mężczyzna ignoruje to jednak. Bez żadnej reakcji na moje zachowanie, po prostu pomaga mi wstać, po czym kieruje się do drzwi, przekonany, że pójdę za nim. W zasadzie się nie myli.

    W mojej głowie znajduje się natłok pytań. Co się teraz stanie? Gdzie prowadzi mnie pan Hammond? Czy plan Karola z akwamarynem zadziała? Czy skończę tak samo, jak bohaterka bajki? Ostatnie z nich próbuję zignorować. Gdy tylko jednak o nim myślę, wszystko inne przestaje mieć znaczenie.

    - Tamta historia jest o mnie, prawda? - pytam. Nie zależy mi na upewnieniu się, a raczej potwierdzeniu, że mój pracodawca myśli podobnie.

    - Ostrzegałem, że nie ma ona szczęśliwego zakończenia - stwierdza, zamiast odpowiedzi. Nie potrzeba mi nic więcej. Resztę drogi przebywamy w milczeniu.

   Nie jestem zaskoczona, że pan Hammond zaprowadził mnie do ogrodu. Alternatywą było zapewne wyjście przed bramę rezydencji. Tutaj przynajmniej mogłam spotkać tylko jednego ducha, a nie dziesiątki... Na tę myśl odruchowo zaciskam rękę wokół akwamarynu, wiszącego na mojej szyi. Co prawda, wygląda to raczej, jakbym chciała rozerwać bluzkę, która go skrywa. Jednak poza materiałem, doskonale wyczuwam w dłoni jego kształt. Przynosi mi to namiastkę otuchy.

    - Amelio! - woła pan domu, a ja mimowolnie postępuje krok w tył. Spokojnie, spokojnie... Ona nie może się tu zbliżyć. Akwamaryn będzie trzymał ją z daleka. Staram się siebie pocieszyć.

    Gdy dziewczynka wyłania się spośród drzew, nie potrafię ukryć zaskoczenia. Najwidoczniej jej brat się mylił. W końcu gdyby wszystko poszło po jego myśli, byłoby zbyt łatwo.

    - Widzisz ją? - Słyszę głos pana Hammonda i staram się odwrócić wzrok od brunetki. Świadomość, że wyczuwa on, gdzie znajduje się jego córka, sprawia, że przychodzi mi to nieco łatwiej.

    - Kim jest Amelia? - pytam. Wiem, że gra na zwłokę raczej nic mi już nie da. Niemniej jednak nie mogę powstrzymać się przed próbami odwrócenia uwagi mojego pracodawcy.

    - Naprawdę cię to interesuje? - zwraca się do mnie tak, jakbym powiedziała coś niezwykle zabawnego. - No dobrze... - mówi, nie doczekując się żadnej reakcji z mojej strony. - Zatem odpowiedź za odpowiedź - przerywa na sekundę. - Widzisz ją?

   Kręcę przecząco głową, co jednak wywołuje jeszcze większą wesołość u stojącego obok mnie mężczyzny.

   - Domyślałem się takiej odpowiedzi - stwierdza. - Ale chyba zdajesz sobie sprawę, że sama zdradziłaś się swoim zachowaniem.

  - Ja nie... - próbuję zaprzeczyć. Pan Hammond powstrzymuje mnie uniesieniem ręki.

   - Nie przyszliśmy tu jednak, aby po raz setny roztrząsać sprawę twoich niezwykłych zdolności - przerywa na sekundę, kierując wzrok w miejsce, w którym stoi dziewczynka. - Amelia była moją córką. Zmarła w tym ogrodzie czternaście lat temu. Do teraz wierzę, że jej śmierć nie była marnotrawstwem - ogłasza. Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że przyczynił się do śmierci swojego dziecka. - W końcu jest do tej pory jedynym znanym mi duchem, na którego nie działają akwamaryny. - Próbuję udawać, że nie mam pojęcia, o czym mówi. Próbuję nie okazywać strachu i obrzydzenia na myśl, co kryje się za słowami tego mężczyzny. Próbuję...

    - Czy Karol o tym wie? - wyrzucam z siebie, całkowicie olewając te daremne próby.

   - Jakby mógł nie wiedzieć o śmierci swojej małej siostrzyczki? - ironizuje, całkowicie zdając sobie sprawę, o co tak naprawdę pytam. - Przejdźmy jednak do sedna sprawy - uśmiecha się. Patrzy prosto w moje oczy i unosi kąciki swoich ust ku górze. Im dłużej na jego twarzy widnieje ta "dziwna" wesołość, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mnie ona przeraża. Gdy nie potrafiła wykonać zadania, otrzymanego od tego człowieka, straciła coś niezwykle dla niej cennego. Nic w życiu nie zabolało jej bardziej. Przy okazji zabrano jej kawałek serca. Przypomnienie jednych z ostatnich zdań bajki, ani trochę mi nie pomaga. Nie mam pojęcia, co w moim życiu jest na tyle cenne, abym miała w skutek straty tej rzeczy doświadczyć cierpienia, ale domyślam się, kto będzie stać za dokonaniem tego. Myśl, że ta osoba stoi tuż przede mną, mrozi mi krew w żyłach.

    - Zatem nie wiedział - szepczę, postępując krok w tył. Mam ochotę znaleźć syna tego, przerażającego mnie człowieka i wygarnąć mu, jak głupie są te jego pomysły. Jak mógł nie wiedzieć tak istotnej rzeczy o swojej siostrze. W zasadzie o duchu swojej siostry. Poprawiam się w myślach, jednocześnie starając się znaleźć jakąś drogę ucieczki.

    - Czy mogłabyś porozmawiać z Amelką? - nagłe pytanie. W zasadzie proste. Ukłucie w klatce piersiowej jasno wskazuje, że nie dla mnie. W końcu od dzieciństwa próbowałam porozumieć się z otaczającymi mnie duchami. Rozczarowanie i smutek były jedynymi, nieodłącznymi skutkami tych starań.

    Patrzę na dziewczynkę, na te jej duże, niebieskie oczy i już wiem, że tym razem nie będzie inaczej. Nie usłyszę od niej choćby słowa, mimo że zaledwie wczoraj przemówiła do mnie we śnie. Poza tym, że teraz mam potłuczoną głowę, nic się nie zmieniło.

   - Nie słyszę głosu duchów - oznajmiam niepewnie, spuszczając wzrok ku ziemi. - Ja je tylko widzę.

    - Wydawało mi się, że przeczytałaś bajkę.

  - Nie wszystkie fragmenty w niej są dla mnie jasne - dukam. Bądź silna! Walczę w swojej głowie o pokonanie lęku. Spoglądam na twarz pana Hammonda i już wiem, że nie powstrzymam potoku słów, który ciśnie mi się na usta. - Adrianna w niej podobnie, jak ja trafiła do domu dziecka, ale w bajce z niego nie uciekła. Przygnębienie i obecność duchów przygniatały ją dopóki nie usłyszała o "Fantazji". Przyznaję, że też o niej słyszałam, ale nie dążyłam do dostania się tam. W końcu to była tylko baj... ka - zacinam się na ostatnim słowie. "Fantazje złotowłosej Adrianny" też są tylko bajką, co? Rzucam w siebie tym pytaniem i mimowolnie się wzdrygam.

   - Mów dalej - zachęca mnie pan domu, niezwykle zaciekawiony moją wypowiedzią.

    - Stara się odnaleźć to miejsce, aby odzyskać swoją rodzinę - mówię, mimo obawy, że może to jedynie pogorszyć moją sytuację. - Gdy czytałam bajkę, miałam wrażenie, że liczy na to, iż "Fantazja" sprawi, że będzie normalną dziewczynką, że dzięki temu jej matka przestanie się jej bać, że... - Wstrzymuję oddech. - Że wypuszczą jej rodzicielkę z zakładu dla psychicznie chorych i będzie mogła się znów o nią zatroszczyć. Tylko ja nawet nie pamiętam rodziców... - Nie musiałaś mu o tym mówić!

    - Jak się kończą jej starania? - pan Hammond pyta mnie, jak gdyby nigdy nic. Przynajmniej mój monolog sprawia, że uśmiech nieco znika z jego twarzy.

    - Z pomocą właściciela sierocińca odnajduje to magiczne miejsce. Po drodze jednak traci coś, co powoduje, że zdobycie tak długo wyczekiwanego "celu" przestaje mieć znaczenie. Nie może jej tego zwrócić nawet ta mityczna kraina - milczę na sekundę. - Nie rozumiem, czego zrobienie może wymagać tak ogromnej straty. Czy utrata rodziców nie była dla niej boleśniejsza? - szepczę.

    - Pamiętasz, jak można dostać się do "Fantazji"? - Mam wrażenie, jakby ktoś dokładnie w tej chwili uderzył mnie porządnie w głowę i tym samym przywrócił moje szare komórki do prawidłowego działania.

    - To o to w tym wszystkim chodzi, prawda?

    - Co masz na myśli?

   - Pan chce się TAM dostać - mówię na jednym wydechu, po czym odwracam się gwałtownie i biegnę w stronę posiadłości. To była tylko bajka! Tylko bajka! BAJKA! Fantazja nie istnieje... Próbuję sama siebie przekonać, ale w obecnej sytuacji nie do końca mi to wychodzi. SZYBCIEJ! SZYBCIEJ! SZYBCIEJ! Skanduje zamiast tego, wiedząc, że jeśli zostanę z tym człowiekiem chwilę dłużej, sama zacznę powracać do moich dziecięcych marzeń.

    Boli sama myśl, że mimo strachu, który mnie ogarnia, jakaś część mnie chce kontynuować tę rozmowę. Chce dowiedzieć się, co powinnam zrobić, aby trafić do krainy, w której marzenia stają się rzeczywistością. Boli mnie, że ta część mojej osobowości zaczyna przejmować nade mną kontrolę i coraz ciężej powstrzymać mi wyobrażenia tego, jak udaje mi się dokonać niemożliwego, jak opowiadania pani Beatki stają się rzeczywistością. Jest tylko jeden mały haczyk - ból "złotowłosej Adrianny".

   Pokonując po dwa schodki na raz, wbiegam na piętro, aby jak najszybciej dostać się do swojego pokoju. Odizolować od tego wszystkiego, co znajduje się poza nim. Zderzenie na ostatnim zakręcie z twardym, ludzkim ciałem jest jednak znacznym utrudnieniem. Z nadmiaru adrenaliny, pulsującego bólu w czaszce i zaskoczenia ze spotkania tej niespodziewanej przeszkody, zwyczajnie tracę kontrolę nad swoimi kończynami. Wydaje mi się, że mój limit wytrzymałościowy na dzisiejszy dzień właśnie uległ wyczerpaniu. Uginają się pode mną nogi i upadam. Przynajmniej w teoretycznym tego słowa znaczeniu. W praktyce zostaję złapana przez ramiona mojej "przeszkody" tuż przed spotkaniem z ziemią.

   - Masz refleks chłopie - słyszę obok, powoli przyswajając przewijające się przed moimi oczami obrazy. Josh klepie Karola po plecach mimo, że ten jest akurat zajęty przywracaniem mojego ciała do pionu. - Nie wiem, czy sam zdążyłbym ją złapać w twojej sytuacji. Teraz przynajmniej mogę śmiało powiedzieć, że się myliłem - stwierdza i unosi ręce, aby zrobić w powietrzu znak cudzysłowia. - "Ta pokojówka na ciebie leci".

    - Co jest? - zwraca się do mnie Karol, całkowicie olewając słowa kolegi. - Nie mów tylko, że to już... - przerywa w pół zdania, dostrzegając moją minę. Nie mam pojęcia, co takiego zdołał przekazać mu wyraz mojej twarzy, ale zadziałało to na niego, jak płachta na byka. Uroczyście stwierdzam, że moje oczy potrafią wyrazić znacznie więcej emocji niż słowa. Tym bardziej, że w tej chwili i tak nie zdołałabym żadnych z siebie wydusić.

   - Na razie Josh - warczy brunet i łapiąc mnie jedną ręka pod kolanami, a drugą dalej trzymając na moich plecach, z łatwością unosi mnie do góry. Nie mam nawet szansy na zarejestrowanie reakcji blondyna na tą nietypową sytuację. Karol w ciągu kilku sekund pokonuje pozostały fragment trasy do mojej sypialni, zostawiając zdezorientowanego chłopaka za jej drzwiami. 

    - Nie mogę tu zostać - rzucam, gdy brunet kładzie mnie na łóżku. Nie mam nawet zamiaru roztrząsać sytuacji, która dopiero co miała miejsce. W tym momencie jest mi zupełnie wszystko jedno, co może sobie o tym wszystkim pomyśleć Josh.

    - Nie sądzisz, że trochę za późno to zrozumiałaś?! - naskakuje na mnie Karol. Widzę, jak rysy jego twarzy się wyostrzają z powodu ogarniającej go złości. - Mój tata dowiedział się o akwamarynie? - pyta, próbując opanować oddech.

    - Nie wiem - mówię szczerze, uświadamiając sobie, że może i ojciec chłopaka nawiązywał w rozmowie do tego kamienia, ale nie zarzucił mi jego posiadania.

    - To co się stało? - Kuca przy łóżku i zrównuje nasze spojrzenia. Nie potrafię utrzymać z nim kontaktu wzrokowego. Amelia miała dokładnie takie same oczy. Przekrzywiam głowę na bok, skupiając się na rogu łóżka. - Ada! - krzyczy, a ja czuję, jak spod moich powiek wypływają pierwsze łzy. 

    Nagle oplatają mnie jego ciepłe ramiona. Moja głowa spoczywa na jego barku. Jestem w rozterce. Serce łomocze mi jak szalone, a mimo to moje wnętrze ogarnia namiastka spokoju.

    - Przeczytaj to - szepczę, dostrzegając kątem oka porzuconą książkę. Mam wrażenie, że jej okładka śmieje mi się w twarz. - Przeczytaj - powtarzam, naraz pragnąc aby ktoś trzeci zaprzeczył, że to, co znajduje się na jej kartkach, jest prawdą. W końcu to tylko bajka... To tylko bajka...

*****

Na początku chcę Wam życzyć wesołych i pełnych rodzinnego ciepła świąt Bożego Narodzenia, abyście zdołali odczuć w tym roku ich magie. Poza tym oczywiście szampańskiego Sylwestra i szczęścia w Nowym Roku!

Teraz nadszedł czas na moje kajanie się przed Wami. Wiem, wiem... Minęły już trzy miesiące odkąd pojawił się ostatni rozdział. Nie chciałam, aby to tak długo trwało, ale nie potrafiłam jakoś temu zaradzić. Nie mam zamiaru obiecywać poprawy. Postaram się, aby równie długa przerwa się nie powtórzyła, ale nie obiecuję, że mi się to uda. Nie chcę rzucać słów na wiatr.

Co zaś się tyczy samego rozdziału - mam obawy, że coś namieszałam. Wczoraj wieczorem spłynęło na mnie nagłe natchnienie i powstała ponad połowa powyższego tekstu. Zanim się do niego zabrałam powinnam najpierw przypomnieć sobie poprzednie rozdziały, ale nie chciałam zaprzepaścić wizyty "weny". Jest ona dość kapryśną przyjaciółką, która pojawia się znienacka. Tak było i tym razem, tym bardziej, że ani trochę się jej nie spodziewałam. Niemniej jednak przyjęłam ją z otwartymi ramionami. Ugościłam i pożegnałam dopiero po północy. Czy przyniosła mi satysfakcjonujące i trafne prezenty? Sami oceńcie! 

Nie miałam czasu po odpowiadać na Wasze komentarze pod poprzednią notką, ale tym razem odniosę się do każdej zamieszczonej poniżej opinii :) Zresztą dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa i wsparcie, to naprawdę dużo dla mnie znaczy!

Jeśli chodzi o zaległości na Waszych blogach, to wiem, że wciąż mam tego naprawdę sporo. Myślę, że z czasem to się zmieni. Dalej powoli będę Was odwiedzać. Tymczasem pozdrawiam i do następnego rozdziału!