Mały przerywnik - "Mika"

Wolę zaznaczyć to już na samym początku: To nie jest kolejny rozdział "Fantazji", ani nic, co byłoby powiązane z historią Adrianny. To też nie jest "coś", czym planowałam się dzielić. Wiem jednak, że jeszcze przez jakiś czas nie pojawi się tutaj ciąg dalszy historii dziewczyny i postanowiłam w jakiś sposób przerwać, powstałą na tym blogu ciszę... Uczciwie uprzedzam, że nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek będę kontynuować opowiadanie, którego zalążek macie poniżej. Fragment ten powstał pod wpływem impulsu. Nie był ani przemyślany, ani nawet zaplanowany. Po prostu jednego wieczoru otworzyłam Worda i wylałam do niego, wszystkie słowa, które akurat wpadały do mojej głowy. Nie wracałam do tego później. Siedziało to sobie po prostu w takim niepozornym pliku na moim laptopie. Teraz natomiast posiedzi sobie też na blogu, bo czemu nie? 

Tak przy okazji bardzo Was wszystkich przepraszam za ponad dwa miesiące nieobecności. Ostatnio zastanawiam się nawet, jak taki leń jak ja mógł dopuścić do tego, że naprawdę nie mam na nic czasu. Od października mam cały czas poczucie, że wciąż czeka na mnie z dziesięć rzeczy do zrobienia, a mi z trudem przychodzi odhaczania choć jednej z nich na liście... Eh... Koniec tej mojej tyrady! Kto chce - niech czyta! Ja za to trzymam kciuki, że niedługo uda mi się wrócić tu z "przytupem". Pozdrawiam!

   Zrób dwa kroki do przodu, dwa do tyłu, trzy podskoki w miejscu i jeden w bok. To nie tak, że jestem jakoś wyjątkowo złośliwa, ale każdy, kto chce poznać moją historię, musi najpierw przejść przez ten oryginalny proces inicjacji. Fakt, że nie powie mi on o tobie za wiele, ale dla mnie ważne jest już samo to, że próbujesz podjąć jakikolwiek wysiłek, aby pozyskać moje zaufanie. 

   To jak, zrobione? Mogę zaczynać? Cóż osobiście wydaje mi się, że nawet nie ruszyłeś się ze swojego miejsca, ale przyjmę, że tego nie zauważyłam. Prawdą jest, że mam ochotę się z kimś podzielić tym, co mnie spotkało, opowiedzieć wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, a coś czuję, że akurat ty z zainteresowaniem mnie wysłuchasz. Cóż, jeśli zanudzę cię w trakcie, zawsze możesz zostawić mnie samą. Kiedy już zaczynam przedstawiać moją historię, jakoś tak coś w moim środku każe mi dobrnąć do jej końca, nawet jeśli po drodze stracę gdzieś swoich słuchaczy. Wiem, wiem, to nie jest najmądrzejsze zachowanie, ale ja naprawdę czasami muszę tak po prostu wszystko z siebie wyrzucić.

   Nie przedłużając, zaczęło się to zaledwie parę miesięcy temu. Był marzec, a na drzewach i polach było widać pierwsze oznaki, powracającej po zimie wiosny...

~~~~***~~~~

   - Mika! Mika! Tutaj! - gdy tylko usłyszałam, kto mnie woła, moje nogi jakoś tak same stanęły. Serce przyśpieszyło, a ręce zaczęły trząść się ze zdenerwowania. Już dawno nikt nie używał tego przezwiska. Już dawno nikt mnie tak nie nazwał, a tym bardziej on. 

   Powoli obróciłam się wokół własnej osi i spojrzałam na stojącego parę metrów dalej chłopaka. Był wysoki, bardzo wysoki. Poza tym dobrze zbudowany i porażająco przystojny. Jego pełne usta, duże oczy i regularne rysy twarzy sprawiały, że przypominał księcia. Zapewne dlatego też została do niego przypięta ta ksywka w naszej szkole. Osobiście miałam wrażenie, że jest nią bardzo zachwycony.

   - Czego może chcieć ode mnie "książę"? - spytałam, starając się zabrzmieć na tyle pewnie, na ile było mnie stać. - Poza tym kto ci powiedział o Mice? - Jego śmiech rozbrzmiał echem w alejce, w której teraz staliśmy. Nieco przeraziło mnie spostrzeżenie, że oprócz naszej dwójki nie ma tu nikogo w zasięgu kilkuset metrów. Głupia! Wyrzuciłam sobie w myślach, zdając sobie sprawę, że jednak samotne wychodzenie po północy z domu, nie jest wcale bezpieczne. Teraz nawet nie potrafiłam sobie przypomnieć, co mnie w ogóle do tego podkusiło.

   - A więc ty też nazywasz mnie księciem - powiedział, postępując parę kroków do przodu. Dopiero teraz spostrzegłam, że mimo dość niskiej temperatury ma na sobie jedynie czarny t-shirt. Doskonale uwydatniał jego idealnie zarysowane mięśnie. - Nie jesteś inna. Jesteś dokładnie taka jak one wszystkie!

   - O co ci chodzi? - Mimowolnie zrobiłam krok do tyłu. Nie wiem, jak w takim wypadku zachowałyby się moje koleżanki, ale ja nie miałam ochoty na bliższe spotkanie z Jamesem. Fakt, czasem i mnie zachwycała jego uroda, ale dla mnie był zdecydowanie zbyt idealny, wręcz nierzeczywisty.

   - O nic. Chciałem tylko poznać tą słynną Mikę.

   - Mam na imię Michaela, nie żadna Mika - rzekłam, czując jak mój puls jeszcze bardziej przyśpieszył. Nie miałam pojęcia, co o mnie usłyszał. Nie sądziłam jednak, aby to był odpowiedni czas i miejsce, aby wdawać się z nim w dyskusje na ten temat. - Zatem jeśli pozwolisz, pójdę już sobie.

  - Czekaj! - Poczułam silny uścisk na prawym ramieniu, w momencie kiedy zdążyłam odwrócić się tyłem do blondyna. - On nie mógł się mylić. Musisz być Miką! - Słyszałam, jak jest zdesperowany, ale nie zwracałam głowy ponownie w jego stronę. Nie mogłam teraz na niego spojrzeć. Był zbyt blisko... O wiele za blisko...

   - Kto ci powiedział, że jestem Miką? - Spytałam, zanim udało mi się ugryźć w język. - W ogóle czemu jej szukasz? - Może właśnie to był sposób. Rozmowa. Nie znałam na tyle dobrze tego chłopaka, aby wiedzieć, co robi z nieznajomymi dziewczynami po nocach. W klasie zamieniłam z nim zaledwie kilka zdań na przestrzeni dwóch lat. Po tym nie mogłam wiedzieć, jakim naprawdę jest człowiekiem. W końcu opowieści innych dziewczyn na jego temat, musiały być strasznie wyidealizowane.

   - Martin Blake.

  - Kłamiesz! - Moje ciało zareagowało instynktownie i w jednej chwili, stałam dokładnie naprzeciw chłopaka. Tuż przed oczami miałam spojrzenie jego czekoladowych źrenic. Z bliska wydawały się jeszcze większe, a jego rzęsy o wiele dłuższe. Nie mogłam jednak już powstrzymać tego, co właśnie miało się stać. Miał rację, byłam Miką. Martin zaczął nazywać mnie tak wiele lat temu. Stwierdził, że to imię doskonale do mnie pasuje, w końcu tak nazywała się tajemnicza wojowniczka, z książek, które czytał. Jednak on już nie żył, a ja skrzętnie zamknęłam za sobą przeszłość, przeprowadzając się tutaj. Mieszkając w El Paso miałam zaznać spokoju i zapomnieć o tym, co zostawiłam za sobą.

   - Wcale nie - wyszeptał, uporczywie wpatrując się w moją twarz, jakby czegoś w niej szukał. - Może jednak jesteś inna.

   - Co? - Zapytałam, by w następnej chwili stracić przytomność. Zaczęło się. Po raz pierwszy od pięciu lat, znów spojrzałam komuś prosto w oczy, zabierając tym samym część jego wspomnień...

   - Mamo! Ja już nie chcę! Proszę, wróćmy do domu... - Przed moimi oczami pojawiło się puste pomieszczenie, a w nim chudy, około dziesięcioletni chłopiec, o dużych czekoladowych oczach i miodowych włosach. - Mamo! - Kolejny przeraźliwy krzyk z jego strony, sprawił, że miałam ochotę zatkać sobie uszy, jednak jak zwykle bywało w takich przypadkach, nie mogłam. Nie mogłam robić nic innego, poza przyglądaniem się scenom, które przelatywały przez mój umysł. - Dlaczego? - zapytał jeszcze, po czym nie mogąc już dłużej powstrzymywać łez, pozwolił im popłynąć długimi ścieżkami po policzkach. 

  Tego, co stało się później zupełnie się nie spodziewałam. Błyskawice... Niesamowite błyski elektryczności, zaczęły wypełniać ten pokój, jakby ktoś nagle pozbył się sufitu i sprowadził je tu zamiast deszczu. To było niczym ulewa, tylko nie z wody, a z czegoś o wiele bardziej niebezpiecznego.

   Widziałam, jak chłopiec w jednej chwili zdusił w sobie szloch i ruszył sprintem do ściany. Doskonale udało mu się unikać każdego kolejnego wyładowania elektrycznego. Był szybki, nawet bardzo. Wiedziałam jednak, że nawet on nie będzie wstanie uchronić się przed tym co nieuniknione. 

   - Uważaj! - krzyknęłam, wiedząc, że to słowo nie zdoła nawet wydostać się z moich ust, co dopiero dotrzeć do tego dzieciaka. Nie potrafiłam się jednak powstrzymać, widząc, jak wpada on w błyskawicę, a jego ciało zaczyna jarzyć się jej ładunkiem. Przez ułamek sekundy zaczął emanować tak jaskrawym światłem, że momentalnie rozbolały mnie oczy. To było tak jakbym intensywnie wpatrywała się w słońce. Chłopiec jednak był tuż przede mną... 

   Krzyk bólu, jaki wypełnił pomieszczenie w następnej chwili, skutecznie wyrwał mnie z tego wspomnienia. Otwierając oczy spostrzegłam nad sobą już zupełnie inne, mniej bolesne światło. Mój świszczący oddech i lekkie zawroty głowy, jakoś tak utwierdzały mnie w przekonaniu, że to naprawdę nie był jakiś tam koszmar, wywołany moją zakręconą psychiką, a wspomnienie. Naprawdę znów to zrobiłam i wcale nie czułam się z tym dobrze.

   - Woda - usłyszałam ze swojej prawej strony i poczułam, jak ktoś wlewa mi ten życiodajny płyn do ust.

   - Dziękuję - wycharczałam, kiedy opróżniłam już całą szklankę. - Czego ty ode mnie chcesz? - dodałam w następnej chwili orientując się, gdzie się znajduje. Miękkie łóżko, pokój obklejony plakatami gwiazd piłki nożnej, kilka pucharów za osiągnięcia naukowe, stojących na szafie. Poza tym biurko, komputer i czarny dywanik. Typowy pokój chłopaka, no może trochę zbyt uporządkowany.

  - Też masz to dziwne uczucie w głowie. Jakby ktoś próbował ci w niej za wszelką cenę zrobić porządki, mimo że ty zdecydowanie się temu sprzeciwiasz? - James westchnął, po czym odsunął się ode mnie na parę metrów. - Co się tam właściwie stało? 

  - Nic - odpowiedziałam automatycznie, spoglądając na księcia. Od czasów dzieciństwa sporo się zmienił. Zdecydowanie nie przypominał tego małego, chudego, przestraszonego chłopca, którego zobaczyłam w jego wspomnieniu.

   - Uwierz, nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy. Ja tylko...

   - Napadasz na biedne dziewczyny, które wychodzą nocą z domu. Nie, to nie jest robienie nikomu krzywdy - powiedziałam, zanim zdążyłam się powstrzymać. W końcu mimo wszystko, nie zrobił mi nic złego. W zasadzie to ja obrabowałam go z jednego ze wspomnień, którego wolałabym jednak nie znać. Zresztą nagle zaczęło mnie zastanawiać, jak to możliwe, że przeżył to, co mu urządzono w tamtym pokoju.

   - Jesteś pierwszą dziewczyną, nie licząc mojej matki, która zwraca się do mnie takim tonem.

  - Naprawdę? - Momentalnie zasłoniłam usta dłonią. Zdecydowanie za dużo mówię.

   - Mówisz, że nie jesteś Miką - stwierdził, nie spuszczając ze mnie wzroku - jednak ja ci nie wierzę Michaelo Browns.