Rozdział 10

   Tak jak powiedział Karol, udaliśmy się do mojej sypialni. Dostrzeganie dwuznaczności w jego słowach okazało się być niewskazane. Nie wiedząc o tym, jeszcze przed wyjściem z biblioteki zrobiłam mu awanturę. W sumie to on jej chyba oczekiwał. Ten człowiek najwidoczniej potrzebuje od czasu do czasu zadziałać komuś na nerwy.

    Pan zapobiegawczy zapragnął po prostu wykazać się swoją inteligencją. Nie rozumiem, po co zakładał mi na palec pierścionek, skoro i tak chwilę później musiał on z niego zniknąć.

    Obecnie wisi on na mojej szyi. Spod szarej, wełnianej bluzki, którą noszę pod fartuszkiem, widać tylko pasek brązowego rzemyka. Nie mam nic lepszego, na czym mogłabym powiesić tę nietypową ozdobę. Według Hammonda Juniora ten sznurek jest idealny. Nie rzuca się w oczy. Osobiście jednak wydaje mi się niegodny pierścionka. Może palec sprzątaczki był dla niego lepszym miejscem? Torturuję się w myślach. Po ostatnich wydarzeniach mam wrażenie, że nigdy nie uda mi się uwolnić od tej profesji.

    Biorę głęboki wdech i wstaję z łóżka. Może i przez najbliższy tydzień mam coś w rodzaju urlopu zdrowotnego, ale nie oznacza to, że zamierzam go spędzić na bezczynnym leżeniu. Ostatnio wydarzyło się tak wiele, że głupotą z mojej strony byłoby pozwolić najbliższym wydarzeniom dziać się samym sobie. Dlatego jeszcze przed zaśnięciem w mojej głowie uformował się plan na dzisiejszy dzień. Skoro Karol nie chce mi zdradzić, o co w tym wszystkim chodzi, sama to odkryję. W końcu w tym domu jest jeszcze jedno źródło informacji.

   Dasz radę! Wmawiam sobie, stojąc dwie godziny później pod drzwiami biblioteki. Jedząc śniadanie, dowiedziałam się od Grety, że pan Hammond musiał pilnie wyjechać w interesach. Przy okazji zbeształa mnie za wstawanie z łóżka. Podobno ktoś miał mi przynieść posiłek. Nie potrafiłam jednak należycie przejąć się jej pouczeniami. Informacja o tym, że aktualnie nie ma pana domu, tak permanentnie wstąpiła w moje myśli, że wszystko inne przestało mieć znaczenie. Przecież otrzymałam drugą szansę. Akurat dzisiaj, kiedy postanowiłam wbrew wszelkim przeciwnościom dostać się do tekstu o tajemniczej bajce.

    - Adrianna! - Nie! Nie! Nie! Tylko nie to! - Nareszcie cię znalazłem! - Zza korytarza wynurza się sylwetka Josha. Widzę, jak jego wzrok wędruje ku mojej prawej ręce, którą trzymam na metalowej klamce. No to masz te swoje przeciwności. - Co ty tu robisz? Powinnaś być w łóżku - mówi do mnie z wyrzutem. Znowu to samo. Wzdycham w myślach.

    - Postanowiłam umilić sobie czas jakąś lekką lekturą - tłumaczę. Biorąc pod uwagę, że przyszłam tu czytać "bajki", nie jest to do końca kłamstwo.

    - Jeśli będziesz chciała, to mogę ci później dostarczyć jakąś książkę. - Tak jak poprzednio, tak i teraz obdarza mnie sugestywnym mrugnięciem lewym okiem. Nie mam pojęcia, jak powinnam na to zareagować. - W tej chwili jednak musisz wrócić do swojego pokoju. Lekarz przyjechał.

   - Nie rozumiem. Przecież zostałam zbadana wczoraj... - ... i o dziwo po wieczornym spacerze z Karolem po rezydencji, czuję się całkiem nieźle. Tej części zdania nie wypowiadam jednak na głos.

    - Trzeba ci zmienić bandaże. Sprawdzić, jak wygląda rana. Wiesz, takie tam. - Wzrusza ramionami, jednocześnie uśmiechając się do mnie pokrzepiająco. - To jak? Idziemy? - pyta, chwytając mnie za ramię. To może być twoja ostatnia szansa! Krzyczę na siebie w myślach. Myśl! Myśl! Myśl!

    Kiedy Josh próbuje ruszyć mnie z miejsca, zapieram się nogami o podłoże. Co prawda nie mam wystarczająco siły, aby się mu przeciwstawić, ale swoim działaniem udaje mi się go zaintrygować. Patrzy na mnie zdezorientowany.

   - Skoro już tu jestem, to może mogłabym jednak wziąć ze sobą jakąś książkę. Myślę, że jeszcze minutka czekania nie zrobi lekarzowi różnicy - szepczę, spuszczając wzrok na swoje stopy. Co prawda wiem, że blondyn, podobnie jak Karol, widział fragment innej strony mojej osobowości, mimo to postanawiam grać przy nim potulną, grzeczną służącą. W końcu taka zazwyczaj jestem. Póki pewien chłopak nie zaczyna budzić we mnie mojej, skrzętnie ukrywanej, natury...

    - No dobra... Poczekaj tu! - komenderuje Josh, w jednej chwili powracając do drzwi. Dziwi mnie, że poszło tak łatwo. Wolałabym jednak sama udać się po interesującą mnie pozycję. W końcu skąd mogę mieć pewność, że blondyn przyniesie mi właściwą książkę? Poza tym to ja w tym domu jestem pokojówką, nie on.

   Chłopak zatrzymuje się tuż przed wejściem do biblioteki i z powrotem odwraca w moją stronę.

    - Powiedz mi tylko na co masz ochotę. Romans? Kryminał? Fantasy?

    - Bajkę - odpowiadam bez zastanowienia. Mój obecny towarzysz uśmiecha się na to słowo zadziornie i znika we wnętrzu biblioteki.

    Kiedy nie zjawia się w ciągu kilku minut, mimowolnie zaczynam przygryzać paznokcie. Nie wiem, co stresuje mnie bardziej. Nikłe prawdopodobieństwo tego, że znajomy Karola dostarczy mi ten wolumin, którego potrzebuję, czy fakt, że mogę zostać nakryta na sterczeniu, przy zakazanym mi przez pana domu, miejscu.

   - Już jestem. - Nagle zza drzwi do biblioteki wychyla się jasna czupryna Josha. Za nią pojawia się też reszta jego ciała. Od pasa do szyi jest ona jednak skutecznie zasłonięta przez książki. - Nie miałem pojęcia, co wybrać - stwierdza chłopak, patrząc na mnie ze skruchą. Ponownie nie wiem, co powinnam teraz zrobić, czy powiedzieć. Mam wrażenie, że w towarzystwie tego faceta jestem przede wszystkim zdezorientowana. Jest on wyjątkowo dziwnym typem człowieka. Nie często spotykam ludzi z tak radosnym uosobieniem. Nawet teraz mam wrażenie, że w jego oczach kryje się błysk rozbawienia.

    Gdy idąc w moją stronę o mało nie traci równowagi, mimowolnie wyrywam się ze swoim przemyśleń i wstrzymuję oddech. Przerażenie, jednak szybko mija, a zabawna mina Josha sprawia, że nie potrafię powstrzymać śmiechu. Ta sytuacja jest dla mnie tak absurdalna, że z moich ust wydostaje się chichot.

    - Przepraszam - szepczę, zasłaniając usta ręką. Nie pamiętam, kiedy ostatnio przydarzyło mi się coś takiego. Moja psychika musi być już naprawdę wykończona, skoro śmieszą mnie takie rzeczy.

   - Pięknie się śmiejesz - oznajmia radośnie blondyn, zatrzymując się przy mojej osobie. - Mam nadzieję, że będę miał jeszcze możliwość usłyszeć ten dźwięk. Tymczasem lekarz czeka.

    Po położeniu książek przy moim łóżku, Josh zostawił mnie samą z lekarzem. Wizyta tego wysokiego, łysego faceta nie trwała długo. Przeprowadził rutynowe badania, zmienił mi bandaż na głowie i po zapisaniu czegoś w swoich notatkach, opuścił mój pokój, żegnając się jedynie sztywnym skinieniem głowy.

    Patrzę teraz tępo na drzwi, przez które wyszedł doktor i zastanawiam się, czy aby na pewno dostałam chwilę samotności. Jest dwunasta pięćdziesiąt osiem. Za jakieś dwie minuty powinnam znaleźć się w pokoju Karola z tacą, na której znajduje się, przygotowany przez Gretę obiad. Myśl, że przez najbliższy tydzień jestem zwolniona z tego obowiązku, jest dziwna. Gdy zatem zegar wybija pełną godzinę, zamiast udać się do sypialni bruneta, zaczynam przeglądać przyniesione przez Josha książki.

   - "Lukrowe historie Malwinki", "Zaczarowane melodyjki", "Przygody leśnych krasnoludków"... - czytam na głos kolejne tytuły, ze zrezygnowaniem odkładając je na nowo powstającą gromadkę. - "Kacper w krainie duchów", "Malownicze bajki babci Meli". - Moja ręka zatrzymuje się w powietrzu, przed sięgnięciem po kolejną bajkę. - "Świat magii i tajemnic - baśnie i bajki spod spadające gwiazdy" - mówię na wstrzymanym oddechu. Mija zaledwie sekunda, a siedzę z tą książką na kolanach, niecierpliwie przerzucając w niej kartki.

   Kiedy w końcu udaje mi się znaleźć interesujące mnie opowiadanie, do mojego pokoju wparowuje Karol. Oczywiście nie kłopocze się z pukaniem. Na jego widok instynktownie chowam wolumin za siebie.

    - Musimy pogadać - oświadcza chłopak, zatrzaskując za sobą drzwi.

    - Jeszcze wczoraj mówiłeś coś o labie od mojej osoby - staram się go zbyć.

   - Masz rację, ale to było zanim wspomniałaś o tym, że mój ojciec wie o twoich odchyłach - odgryza się, siadając na krześle przy łóżku. - Co to za książki? - pyta, dostrzegając dwa stosiki na podłodze.

   - Odkryję przed tobą sekret - odzywam się, patrząc w niesamowicie niebieskie oczy Hammonda. - Ludzie czytają książki, a już w szczególności ci przykuci do łóżka, bez dostępu do żadnej innej formy rozrywki.

    - Jasne, rozumiem - rzuca cierpko, unosząc ręce do góry w geście kapitulacji. - Nieważne.

   - Czego chcesz? - pytam spokojnie, mając nadzieję, że jak tylko uda mi się tego dowiedzieć, chłopak opuści pokój. Nie wiem, jak długo dam radę powstrzymać się przed ponownym sięgnięciem po bajkę. Czuję, jak moje serce z nadmiaru emocji znacząco przyśpiesza obroty.

   - Zmieniłem zdanie. Twój urlop kończy się z tą chwilą - oznajmia, jak gdyby nigdy nic. Ta informacja sprawia, że zamieram bez ruchu. Spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tego. Zanim udaje mi się jakkolwiek skomentować jego słowa, dodaje - Przez najbliższy tydzień twoim zadaniem będzie jedynie przynoszenie mi posiłków. Poinformowałem już Henry'ego, aby zostawił cię w spokoju. - Przeczesuje nerwowo włosy palcami. - Cóż... Myślę, że nie wytrzymałbym dłużej, gdyby to Sandra przynosiła mi jedzenie. Jej maślany wzrok doprowadziłby mnie prędzej czy później do szewskiej pasji. Poza tym wydaje mi się, że jeszcze nie wszystko sobie wyjaśniliśmy. - Patrzy na mnie znacząco.

    - Czyli powiesz mi dlaczego...

    - Nie! - nie daje mi nawet skończyć pytania. Najwidoczniej jest to dla niego aż nazbyt jasne, że chcę zapytać o poczynania jego ojca.

    - W takim razie skąd pewność, że się na to zgodzę?

  - Po pierwsze to nie jest prośba, po drugie na pewno przydadzą ci się informacje, którymi dysponuję - warczy, podnosząc się z krzesła. Mam wrażenie, że ten chłopak cierpi ostatnio na poważne zaburzenia osobowości. Nie nadążam nad jego zmianą nastrojów. - Oczekuję, że wieczorem przyniesiesz mi kolację. - Zatrzymuje się przy drzwiach. Słyszę jego ciężki oddech. - Mojego ojca chwilowo nie ma. Jestem jednak pewien, że jak tylko wróci, przyjdzie do ciebie. - Naciska klamkę, po czym przestępuje przez próg. - Powodzenia - woła na odchodnym, znikając mi z oczu.

    Znów sama. Staram pocieszyć się w myślach. Wizyta Karola zdołała wytrącić mnie z równowagi. Zapomnij o tym, co mówił. Nakazuję sobie, wiedząc, że nie tym powinnam się teraz zająć. Nie mam pojęcia, kiedy wróci pan Hammond. Mimo to zdaję sobie sprawę, że nie mam wiele czasu. Później przeanalizuję zachowanie jego syna.

   Oddycham głęboko, sięgając ręką za siebie po "Świat magii i tajemnic". Książka ląduje na moich kolanach, a ja ponownie zaczynam wertować jej strony.

   - "Fantazje złotowłosej Adrianny" - czytam tytuł opowiadania, smakując w ustach każde słowo, które się na nie składa. Wierzę, że odpowie mi ono na większość kotłujących się w mojej głowie pytań.

  Przeskakuję wzrokiem po tekście, poszukując fragmentu, na którym skończyłam. Zatrzymuję się na trzech ostatnio przeczytanych zdaniach.

    - Adrianna nie wiedziała, czemu osoby, które nieustannie stały wokół niej są tak ponure i patrzą na nią z tak przejmującym bólem. Niemniej jednak widząc je, sama nie potrafiła się uśmiechnąć. Tak jakby jej serduszko wiedziało, że to niewłaściwe - wypowiadam je na głos, czekając kilka sekund, przed wznowieniem lektury. Tym razem jednak nie zapowiada się na to, aby ktoś miał mi ją przerwać. - Gdyby mogła choć z nimi porozmawiać, odkryłaby, że ono się nie myli. Duchy, bo tym były te przeźroczyste istoty, miały bowiem pewną tajemnicę - kontynuuję, całkowicie oddając się bajce.

  - Koniec - szepczę, wciąż nie potrafiąc uwierzyć w to, co przed chwilą przeczytałam. Przecież to niemożliwe, aby tak wiele elementów z życia głównej bohaterki tej bajki, pokładało się z moim. Co prawda nie mogę powiedzieć, aby była ona dokładnym odzwierciedleniem rzeczywistości, w której żyłam, ale zdecydowanie dostrzegam metaforyczne powiązania. Masz przerąbane. Ogłasza uroczyście moja podświadomość, na co mimowolnie przygryzam dolną wargę. Pan Hammond miał racje, ta historia nie ma szczęśliwego zakończenia.

   Nie mam nawet czasu, aby jakoś poukładać sobie w głowie nagromadzone dzięki opowiadaniu informacje. Zgrzyt otwieranych drzwi momentalnie wyrywa mnie z, napływających do niej, ponurych przemyśleń. O wilku mowa. Stwierdzam w myślach, patrząc w stronę, wchodzącej do mojego pokoju osoby.

    Widząc mojego pracodawcę, jestem aż nadto świadoma książki, wciąż leżącej na moich kolanach. Coś mi się wydaje, że tłumaczenia, że to nie ja wzięłam ją z biblioteki, na nic mi się zdadzą... Mówiłam, że masz przerąbane? Myliłam się! Chyba właśnie trafiłaś do piekła.

*****

Nadeszła pora na dziesiątkę. Tym razem jednak nie mam zamiaru komentować powyższego tekstu. Ogłaszam koniec samokrytyki! Przynajmniej w formie pisanej, bo to, co siedzi w mojej głowie, to już inna sprawa. 

Tymczasem czekam na Wasze opinie. Przy okazji bardzo dziękuję za wszystkie Wasze wcześniejsze komentarze! To niesamowite, jak kilka słów potrafi zmotywować człowieka do pisania. Naładowujecie mnie tak pozytywną energią, że jeszcze trochę, a zacznę się dzięki niej unosić. DZIĘKUJĘ! Pozdrawiam serdecznie! ;)