Rozdział 9

    Znajduję się przed pokojem Karola z ręką zawieszoną w powietrzu. Właśnie miałam zapukać w prowadzące do niego drzwi. Zrobiłabym to, gdyby w tym samym czasie nie stanęły one przede mną otworem.
    - Adrianna? - Słysząc zdezorientowany głos chłopaka, mimowolnie postępuję krok do tyłu. Niezaprzeczalnie ta sytuacja dziwi go bardziej niż mnie. Co prawda również jestem w lekkim szoku, ale w końcu to ja zainicjowałam to spotkanie. Nawet jeśli nie spodziewałam się, że akurat w danym momencie brunet pojawi się w drzwiach.
    - Możemy porozmawiać? - pytam, przestępując z nogi na nogę.
    - O co chodzi?
    - Nie tutaj - dukam. Staram zachowywać się spokojnie i pewnie, jednak nie ułatwiają mi tego zawroty głowy. Podpieram się o ścianę i głośno wdychając powietrze ustami, czekam na decyzję Karola. Weź się w garść! Rugam się w myślach. Niestety, aby dotrzeć do sypialni chłopaka musiałam pokonać schody. Niezbyt pozytywnie wpłynęło to na mój, już i tak nadwyrężony, stan zdrowia.
    - Wejdź - wzdycha brunet, usuwając się z przejścia. - Tylko, aby nie trwało to zbyt długo - dodaje, gdy mijam go w progu. - Miałem nadzieję na tygodniową labę od twojej osoby. - Gdy tylko ostatnie słowa padają z jego ust, coś w moim środku wyrywa się, aby mu odszczekać. Nie przyszłaś tu po to, aby się kłócić. Pouczam siebie i jakimś cudem udaje mi się powstrzymać przed ciętym komentarzem.
    - To nagły wypadek - rzucam, siadając na jego łóżku. W tej samej chwili zdaję sobie sprawę, że za każdym razem będąc w tym pokoju, ograniczałam się do bezczynnego stania. Całkiem miła odmiana. Przynajmniej moje obolałe ciało jest mi wdzięczne.
    - No to słucham - stwierdza cierpko Karol. Sam usadawia się na fotelu, który stoi przy biurku. W najprostszym rozumieniu, dokładnie naprzeciwko mnie.
   - Na pewno pamiętasz, jak kilka dni temu zaciągnąłeś mnie do ogrodu - rzucam na jednym wydechu, nagle strasznie się denerwując. Zaczynam wyginać sobie palce u rąk.
    - Jeśli chodzi ci o ten pocałunek...
  - Nie! To nie to! - krzyczę odrobinę za głośno, przypominając sobie ze szczegółami tamtą sytuację. Nic nie mogę poradzić na to, że do zdenerwowania dołącza złość. - Nawet nie próbuj robić tego ponownie - grożę, patrząc w jego niebieskie oczy.
  - Jasne, bo w tych bandażach wyglądasz, jak ktoś, kogo miałby ochotę pocałować - warczy sarkastycznie.
    - A co, może nie jest mi w nich do twarzy? - obruszam się żartobliwie. Muszę jakoś sprowadzić z powrotem tego bardziej "altruistycznego" Karola.
    Gdy na jego ustach pojawia się delikatny uśmiech, mimowolnie wzdycham z ulgą. Jak chcesz, to potrafisz! Podbudowuję się w myślach.
    - O co więc chodzi? - pyta.
    - W pewnym momencie gwałtownie zaciągnąłeś mnie z powrotem do budynku - zaczynam. - Byłeś poddenerwowany i powtarzałeś pod nosem, że pan Hammond nie może czegoś wiedzieć. - Widzę, jak moje słowa sprawiają, że z twarzy chłopaka odpływa krew. Robi się przerażająco blady. - Chciałabym, abyś wyjaśnił mi o co chodziło - kończę, spuszczając wzrok. Chyba wolałabym już przyjść tu w sprawie tego głupiego pocałunku.
    Przez dłuższą chwilę w pokoju panuje krępująca cisza. Wydaje mi się, że nie tego spodziewał się Karol. Powoli podnoszę głowę. Nie mam pojęcia, czego oczekiwałam. Złości? Gniewu? Akceptacji? Na pewno jednak nie smutku, który widnieje w jego dużych oczach.
    - Dlaczego pytasz? - szepcze w końcu. - Przecież mówiłem ci, że wolałabyś nie wiedzieć.
    - Ja muszę wiedzieć - upieram się.
    - Dlaczego? - ponawia pytanie. - Chociaż może i racja. Przynajmniej, jak ci to powiem sama będziesz chciała odejść z tego domu - cedzi przez zęby.
    - Nie rozumiem...
    - Tak dla pewności - przerywa mi szorstko. - Tam w ogrodzie. Widziałaś moją siostrę, prawda? - Gwałtownie wciągam powietrze do ust. A więc jednak tego dnia jego dziwne zachowanie dotyczyło tej tajemniczej dziewczynki. Gdy tak teraz o tym myślę, rzeczywiście ta dwójka jest do siebie podobna. Ten sam kolor włosów. Ten sam kształt i kolor oczu... Tylko Karol zdecydowanie nie posiada jej dziecięcej urody. Jego zarysowana szczęka nijak ma się do słodkich, pucołowatych policzków małej.
    - Nie miałam pojęcia, że miałeś siostrę - wykrztuszam zamiast odpowiedzi.
   - Zdajesz sobie sprawę, że jest duchem. - To zdecydowanie nie jest pytanie. Mimowolnie zakrywam dłonią usta, uświadamiając sobie, że użyłam czasu przeszłego. Szybko się zdradziłaś. Zarzucam sobie, mimo to jednocześnie wzdycham z ulgą. Zatem karty zostały już wyłożone na stół.
    - Masz rację - udaje mi się wydusić. - Zatem ty też widzisz duchy?
   - Co to, to nie! - Unosi ręce do góry w geście zaprzeczenia. - Gdybym je widział, nie siedziałabyś tutaj przede mną. Nie zdarzyłoby się też wiele innych zdarzeń, do których doprowadził mój ojciec.
    - W takim razie skąd wiedziałeś o swojej siostrze?
   - Ja nie widzę duchów, ja je wyczuwam - zwierza mi się. - Zresztą tak samo jak mój ojciec, czy inni członkowie tej pokręconej rodzinki. - Nagle wstaje z fotela i kieruje się do dużego okna. - Najlepiej będzie, jak jutro opuścisz ten dom. On nie może dowiedzieć się, że widzisz duchy. Gdyby tak się stało...
   - Pan Hammond już wie - wtrącam szybko, zanim coś w moim środku zdoła mnie powstrzymać. Nie mogę nic poradzić na to, że czuję się głupio. Wszystko schrzaniłaś. Nie mam nawet powodów, aby kłócić się o to z własną podświadomością. Nie powinnam nigdy i przed nikim przyznawać się do moich pochrzanionych zdolności. A teraz? Wiedzą o nich dwie osoby. Chłopak, za którym nie przepadam i mój pracodawca, który na pewno będzie chciał mnie do czegoś wykorzystać. Z tonu Karola wnioskuję jednak, że mi się to nie spodoba.
   Brunet gwałtownie odwraca się w moją stronę. Dostrzegam panikę w jego spojrzeniu. Na ten widok i moje serce przyśpiesza obroty.
   - Byłem zbyt miękki, zbyt lekkomyślny. Powinienem pozbyć się ciebie stąd jeszcze tego samego dnia, którego się zjawiłaś - mamrocze pod nosem, kierując się do szafy. - Dlaczego do cholery tego nie zrobiłem?! - naskakuje na siebie, jednocześnie czegoś szukając.
    - Karol - dukam, nie wiedząc, jak powinnam się zachować.
   - Dlaczego się z TYM zdradziłaś?! - krzyczy, odwracając się w moją stronę. Trzyma w ręku latarkę. - Musiałaś powiedzieć akurat JEMU?! - warczy. Co prawda nie raz kłóciłam się z tym chłopakiem, nie raz widziałam go też wkurzonego, ale nigdy w takim stanie. Mam wrażenie, że złość wręcz kipi z jego osoby...
    - Myślisz, że to takie łatwe? - ripostuję, nie mogąc się już powstrzymać. - Myślisz, że chciałam mu o tym powiedzieć? No tak, bo zapewne marzę o tym, aby cały świat dowiedział się o moich odchyłach! Sprzątaczka dziwoląg! - wykrzykuję, wyrzucając ręce do góry. - Ja tego nie...
    W jednej chwili Karol znajduję się tuż przy mnie i zasłania mi usta ręką.
   - Cicho - mówi już spokojniej. - Zaraz postawisz cały ten dom na nogi. - Jakby on sam przed chwilą nie podnosił głosu. Prycham w duchu.
    - Hipokryta - mruczę, kiedy zabiera swoją dłoń.
    - Czasem zachowujesz się jak taki wkurzony szczeniak. Nie potrafisz przestać szczekać - śmieje się ze mnie. Na jego przystojnej twarzy widnieje jednak powaga. - Chyba mam dla ciebie rozwiązanie - wzdycha ciężko. - Nie wiem, czy to zadziała.
    - Mówże - syczę.
    - Chodź. - Chwyta mnie w talii i sprowadza do pozycji stojącej. - Potrzebujesz własnego akwamarynu.
    - Czego?
    - To taki kamień, który sprawia, że duchy trzymają się z dala.
   - Jasne - kpię, krzyżując ręce na piersiach. - Zapewne ma go jakiś mały ptaszek, a my musimy zatańczyć przed nim kankana, aby życzliwie nam go wręczył. - Nie rozumiem dlaczego, ale moje słowa sprawiają, ze chłopak zaczyna śmiać się w głos. Chyba za dużo emocji skumulowało się w nim tego wieczoru. Mimowolnie kąciki moich ust też się unoszą. Podoba mi się ten dźwięk... Śmiech Karola.
    - Niezupełnie - odpowiada, otwierając przed nami drzwi. - Ale rzeczywiście czeka nas spotkaniem z Eugeniuszem. - Widząc konsternację na mojej twarzy dodaje - Zielonym ptaszkiem mojego ojca. - Oczywiście to wszystko wyjaśnia. Mówię do siebie z sarkazmem w myślach. W końcu każdy mój pracodawca hodował ptaki, które pilnowały ich kosztownych kamieni. Brzmi okropnie. Wzdrygam się.
    Cóż, czas ruszyć po przygodę. Ogłaszam w swojej głowie i wychodzę z Karolem na korytarz.

    Po około dziesięciu minutach znajdujemy się w bibliotece (z powodu upadku ze schodów, jestem wolniejsza od ślimaka). Dokładniej rzecz ujmując to w pomieszczeniu do niej przylegającym, do którego wejście jest za ogromnym obrazem. Kto by pomyślał?
    Gdy tylko wkroczyliśmy do tego sanktuarium książek, mimowolnie moje ciało zaczęło wyrywać się do jednej z dolnych półek. Tajemnicza bajka wręcz wzywała mnie do siebie. Zapewne bym nawet po nią sięgnęła, nie zważając na obecność Karola, gdyby nie to, że chłopak zdołał skutecznie odwrócić od niej moją uwagę tymi zagadkowymi drzwiami. Nie mam pojęcia, co takiego zrobił, że obraz się odchylił, ale wywarło to na mnie wrażenie.
   Teraz stoję w tym dziwnym miejscu, znajdującym się za imponującym malowidłem jelenia, i nie potrafię wykrztusić słowa. Jestem oniemiała. To, co widzę przed oczami musi być częścią snu. Ciężko uwierzyć mi w inne wyjaśnienie.
    Skromna lampa, zwisająca z sufitu, oświetla o wiele mniej skromne wnętrze. W zasadzie można powiedzieć, że nie ma w nim wiele. Dwie, średniej wielkości szafki z książkami, zajmujące lewą i prawą ścianę, i szary stoliczek po środku, na którym stoi złota klatka z zielonym ptaszkiem. Na pewno spojrzenie każdej osoby, wchodzącej do tego pomieszczenia, skupia się jednak na przeciwległej ścianie. Moje z pewnością.
    - To jest...
    - Eugeniusz - przerywa mi Karol, wskazując na ptaka. Mam ochotę zazgrzytać zębami. Mimo wszystko ten chłopak chce zrobić mi na złość.
   - Piękne - kończę, nie zważając na niego. Przede mną znajduje się morze połyskujących, niebieskich kamieni szlachetnych. Jest nimi wysadzona cała ściana. Lśnią one cudownie w blasku światła padającego z góry. Podejrzewam, że warte są fortunę.
   - Dzięki temu miejscu w tym domu nie ma ani jednego ducha - wyjaśnia nagle brunet. W tej samej chwili otwiera klatkę i wypuszcza z niej ptaszka. - Dalej mały - mówi. - Potrzebuję jednego kamyka dla tej pani. - Eugeniusz nie wzlatuje jednak w powietrze. Jego malutkie, czarne oczka zwrócone są w moją stronę. Skutecznie sprawiają, że kończę z zachwytem nad akwamarynami.
    Tylko nie to! Nie chcę zdradzać przed Karolem, że nie tylko widzenie duchów, robi ze mnie dziwadło. Nie może dowiedzieć się o moich powiązaniach z ptakami. Chcę zachować dla siebie chociaż tę tajemnicę.
    - Co jest?
    - Zrób to - szepczę pod nosem, aby chłopak mnie nie usłyszał.
   - Co? - Odwraca głowę w moją stronę, w tym samym momencie, w którym zielony ptaszek unosi się w górę. Końcówki jego skrzydeł iskrzą się srebrzyście w trakcie lotu. Zdecydowanie ten ptak tutaj pasuje.
    - Nic takiego - odpowiadam, wciąż śledząc wzrokiem Eugeniusza. Mimowolnie wzdrygam się, kiedy w jednej sekundzie znika mi z oczu. Rozpływa się w powietrzu.
   - Zaraz wróci - stwierdza jak gdyby nigdy nic Karol. Tak jakby znikanie ptaków było czymś całkowicie zwyczajnym.
    - Nie łatwiej byłoby po prostu wyjąć jeden z kamieni z tej ściany?
   - Nie da się - nie mówi nic więcej. Żadnego tłumaczenia tylko to "nie da się". W tej sytuacji postanawiam dowiedzieć się czegoś więcej.
   - Do czego twój ojciec mnie potrzebuje? Podobno miałeś przestraszyć mnie wyjaśnieniami na ten temat - odzywam się.
    - Postaramy się, aby zwątpił w twoje słowa - oznajmia, nawet się do mnie nie odwracając.
    - To nie jest odpowiedź! - obruszam się i krzyżuję ręce na piersiach. Miałam nadzieje na rozwiązanie tajemnic. Okazuje się, że nie uda mi się to tak łatwo. - Czyżbyś jednak chciał, abym tu została? - pytam zgryźliwie.
    - Jak tylko mój tata dowie się, że go okłamałaś, wyrzuci cie. Otrzymam ten sam efekt bez zbędnych tłumaczeń - dogryza mi. Z powodu Eugeniusza odpowiedź na jego słowa zamiera mi na ustach. Pojawia się on nagle przed moimi oczami. W jego dziobie błyszczy śliczny, niebieski kamień. Jest niewielki w porównaniu do tych, które znajdują się w ścianie.
    Mimowolnie wyciągam przed siebie ręce. Ptak potulnie na nich siada, jednocześnie ofiarując mi akwamaryn. Okazuje się, że nie otrzymałam tylko kamienia. Na moich dłoniach leży śliczny pierścionek. Nie jest wymyślny. Jedyną jego ozdobą jest ten niebieski minerał. Bardzo mi się podoba.
   - Czy mam... - ...go włożyć? Kończę w myślach. Niespodziewanie Karol znajduje się tuż przede mną. Jego widok skutecznie zasznurowuje mi usta. O wiele bardziej zaskakujące jest to, że w następnej sekundzie zabiera mi on pierścionek i sam wkłada mi na palec wskazujący lewej ręki.
    - Dzięki temu nie zbliży się do ciebie żaden duch. Kiedy mój ojciec zdecyduje się przetestować twoje zdolności, nie zobaczysz żadnego nieboszczyka. Po dłuższym czasie ciągłych niepowodzeń pod tym względem, uzna, że zaszła pomyłka - mówi, patrząc mi prosto w oczy. - Najlepiej od razu przekaż mu, że masz bardzo bujną wyobraźnię. - Odwraca się do mnie tyłem i nerwowo pociera sobie kark. - Zorganizowałem podobny plan tylko raz, jakieś pięć lat temu. Wtedy zadziałało - mruczy pod nosem. - Od tamtej pory nie pozwoliłem, aby sprawy kiedykolwiek zaszły tak daleko, aż...
    - Do teraz - kończę za niego, nagle czując przypływ sympatii względem jego osoby. - Wiesz, jednak nie jesteś złym człowiekiem - dodaję, zanim udaje mi się ugryźć w język. Widzę, jak jeden z kącików jego ust unosi się ku górze.
   - Dobrze wiedzieć - prycha. - Może w takim razie udamy się do twojej sypialni, aby się upewnić?

*****

Udało mi się wyrobić jeszcze w sierpniu! Uważam to za taki mały sukces. 

Jak widać rozdział jest nieco dłuższy niż poprzednie. Poza tym wyróżnia się też pod względem ilości dialogów. Sama nie wiem, co o tym myśleć. Chyba uznam to za dobry znak :)

Proszę o to, abyście nie wahali się wytykać mi błędów. Człowiekowi trudno rozwijać się bez konstruktywnej krytyki. A mam wrażenie, że w tym rozdziale jest co krytykować, w końcu ujawnia się w nim jedna z moich największych zmor - dialogi! Mimo to nie wydaje mi się on najgorszy. Cóż... czekam na Wasze opinie! Pozdrawiam :)