Rozdział 8

    Nie spodziewałam się, że sam pan domu pofatyguje się, aby mnie odwiedzić. Tymczasem stoi tu we własnej osobie.

    - Co ma być nieprawdą? - ponawia pytanie, ani na chwilę nie spuszczając ze mnie wzroku. Nie rozumiem dlaczego, ale wciąż dostrzegam w nich iskierki rozbawienia mimo, że leżę przed nim poturbowana i w bandażach. Stara się nie odzwierciedlać swojego stanu ducha uśmiechem, jednak jego oczy mówią mi, że ta sytuacja go bawi. Chyba niezmiennie jak każda inna z moim udziałem.

   - Mój wypadek - odpowiadam, starając się zachować spokój. Wiem, że to perfidne kłamstwo. Niemniej powiedzenie panu Hammondowi o moim koszmarze wydaje mi się w pewnym sensie przerażające. Nie rozumiem dlaczego, ale z każdym kolejnym dniem coraz bardziej obawiam się pogodnego nastawienia mojego pracodawcy. Tym bardziej, że ujawnia się ono w szczególności względem mojej osoby.

    - Czyżby? - Zbliża się do łóżka i zajmuje miejsce, na którym zaledwie kilka minut wcześniej siedział jego syn.

   - Gdyby był on nieprawdą, mogłabym wrócić do pracy i dalej zarabiać na swoje utrzymanie - stwierdzam na jednym wydechu i pokornie schylam głowę. Dalej! Graj tak jak przez prawie całe swoje życie.

    Czując, jak głaszcze mnie po włosach, mimowolnie się wzdrygam.

   - Nie wyrzucę cię stąd - mówi, najwidoczniej w końcu zawierzając moim słowom. - Musisz mi tylko szczerze odpowiedzieć na jedno pytanie - zastrzega. Momentalnie moje spojrzenie z powrotem ląduje na jego osobie. Widzę, jak kąciki jego ust unoszą się na ten widok. Boję się o co może mnie spytać, nie ważę się jednak tego wyrazić.

   - Wierzysz w duchy? - rzuca. Próbuję przekonać samą siebie, że szok na mojej twarzy nie jest tak wielki. Może gdyby nie to usatysfakcjonowane spojrzenie niebieskich oczu, zdołałabym w to jeszcze uwierzyć. Zdaję sobie jednak sprawę, że moja mina przekazuje panu Hammondowi więcej niż jakiekolwiek słowa.

    - Ja... - Głośne pukanie do drzwi przychodzi mi na ratunek. Nie wiem, kto jest za nimi, ale już zaczynam dziękować mu w duchu za uwolnienie mnie od odpowiedzi na to pytanie. Może zanim będę musiała to zrobić, zdołam wymyślić jakąś sensowną wymówkę. W końcu nie muszę mówić, że widzę duchy...

    - Witam pana - głos Josha roznosi się po całym pomieszczeniu. - Widzę, że nie jestem jedyną osobą, która postanowiła odwiedzić tę biedną, pokrzywdzoną blondynkę. - Uśmiecha się i puszcza do mnie oczko. Zupełnie nie rozumiem tego przekazu. Obawiam się, że mogłam właśnie trafić z deszczu pod rynnę.

    - Przyjechałeś z Moniką? - dopytuje pan Hammond, kierując swój wzrok na przybyłego chłopaka.

    - Została w Anglii - stwierdza Josh, nawet nie komentując tego, że ojciec Karola nie zwrócił najmniejszej uwagi na jego wcześniejsze słowa. - Zerwaliśmy - dodaje, po czym podchodzi bliżej i siada z drugiej strony mojego łóżka. Czuję się otoczona. Tylko spokojnie. Spokojnie! Wmawiam sobie, biorąc kilka głębokich wdechów. Mam wrażenie, że zostałam odcięta od dopływu powietrza.

    - Karol wie?

   - W zasadzie to przekazałem mu kilka godzin temu. Nie najlepiej zareagował na mój przyjazd - objaśnia blondyn. - Chyba nie o tym jednak powinienem rozmawiać z panem w tym pokoju - mówi, zerkając na mnie znacząco.

  - Wciąż możesz nazywać mnie wujem - oznajmia pan Hammond, najwidoczniej ignorując sugestię chłopaka.

    - A więc wuju, może wiesz, jak ona się czuje? - Powoli zaczyna wkurzać mnie to, że ta rozmowa toczy się na moim łóżku, przy czym jestem traktowana jak powietrze.

    - Nie zdążyłem jeszcze zapytać - tłumaczy, po czym również kieruje na mnie spojrzenie. Dobra, myliłam się! Chcę być traktowana, jak powietrze, więc proszę przestańcie się tak na mnie gapić. Lamentuję w myślach. Zupełnie nie mam pojęcia, jak zachować się w tej sytuacji. No już zajmijcie się sobą... Mój przekaz werbalny, jednak do nich nie dociera.

   - Mam się dobrze - mamroczę, spuszczając wzrok na swoje ręce. Jeszcze trochę, a na moich policzkach zakwitną soczyste rumieńce

    Pan Hammond kiwa głową z aprobatą.

   - Skoro już zostaliśmy obdarzeni oczekiwaną informacją, to może mógłbyś zostawić mnie samego z tą młodą damą - przemawia. - Muszę jej jeszcze coś wyjaśnić. - Josh uśmiecha się do mnie konspiracyjnie.

    - Też mam ochotę na rozmowę z nią sam na sam. - Co to ma być? Może zaczną się jeszcze o mnie targować, jak o produkt w sklepie? Zaskakująco dziwne jest to, że jestem obdarzana aż taką uwagą, mimo mojego statusu zwykłej służącej.

   - Jestem zmęczona. - Wkraczam do akcji, sugestywnie wtulając się w poduszkę. Nawet nie obchodzi mnie już, jak zostanie odebrane moje zachowanie. Marzę tylko o tym, aby ta dwójka jak najszybciej wyniosła się z tego pokoju. - Chciałabym zostać sa... ma - zacinam się na ostatnim słowie, pod wpływem spojrzenia pana domu.

    - Josh wyjdź - rozkazuje blondynowi, nie odwracając ode mnie wzroku. - Nie rozumiem dlaczego wciąż tu jesteś, skoro nawet nie znasz tej dziewczyny - ciągnie. - Zapewne wiesz, że jest ona nową pokojówką Karola.

    - Poznałem ją, jak tylko tu przyjechałem, wuju - odburkuje chłopak, o dziwo ani trochę niezrażony zmianą tonu w głosie pana Hammonda. - Zaintrygowała mnie.

   - Nie tylko ciebie - mamrocze pod nosem mój pracodawca. - Możesz odwiedzić ją później - dodaje głośniej. Widać, że ta rozmowa już go niecierpliwi. Zastanawia mnie, czy aby przypadkiem nie zaczyna właśnie żałować, że przyzwolił Joshowi na nazywanie się "wujem".

    - Dobrze. - Nie wiem, czy nagłe poddanie się blondyna mi odpowiada. Po głębszych przemyśleniach na pewno doszłabym do wniosku, że gdybym miała wybierać, wolałabym zostać w sypialni z nim. Dłuższa znajomość z panem Hammondem akurat pod tym względem wcale nie dodaje mu punktów. Wręcz przeciwnie. Gdy myślę o tajemnicach, jakie osnuwają tego człowieka, mam je ochotę przede wszystkim odjąć. W takim przypadku w moim umysłowym rankingu na prowadzenie wychodzi Josh. Niestety on właśnie wstaje z mojego łóżka i kieruje się w stronę drzwi. - Do zobaczenia Adrianno - rzuca na odchodne, naciskając ręką na klamkę. Z tonu w jakim wypowiedział te kilka słów, wnioskuje, że jest to raczej obietnica, niż jakieś nic nieznaczące zdanie. Nie mam jednak szans, aby na nie odpowiedzieć. Kiedy moje usta rozchylają się w chęci wyrażenia swojej opinii na ten temat, chłopak wychodzi.

    Ponownie zostaję sam na sam z panem domu. Gdy widzę, jak na jego twarzy pojawia się uśmiech, głośno zasysam powietrze do ust. Ten niby przyjazny gest wypełnia mnie irracjonalnym lękiem, mimo że przy pierwszym spotkaniu napawał mnie nadzieją. Mam wrażenie, że zniknęła ona już po jednym dniu spędzonym w tej rezydencji. Nie. Uświadamiam sobie. Prawie całkowicie wyparowała ona kilka dni temu w bibliotece. Jej resztki opuściły mnie jednak dopiero dzisiaj, zaraz po odwiedzinach kruka.

   - Jestem zmęczona - powtarzam się, starając w ten sposób jak najdalej odsunąć to, co nieuniknione. Niestety nie udaje mi się.

    - Rozumiem, ale zanim pozwolę ci iść spać, chciałbym usłyszeć odpowiedzieć na moje pytanie - podejmuje mój pracodawca, zachęcająco klepiąc mnie po dłoni. - Wybacz mi, ale po twojej reakcji postanowiłem je nieco zmodyfikować - kontynuuje żarliwie wpatrując mi się w oczy. - Adrianno, czy ty widzisz duchy? - Wzdrygam się, a na mojej twarzy pojawia się grymas. Wiem, że zachowuje się zbyt znacząco, ale nie potrafię w tej sytuacji utrzymać "kamiennej" postawy. Nie jesteś jednak zbyt dobrą aktorką, co? Naskakuję na siebie w myślach. Teraz na pewno uwierzy ci, jeśli zaprzeczysz. Moja podświadomość drażni się ze mną, ale i tak dzielimy ze sobą ten sam strach. Strach, który sprawia, że w moim gardle rośnie gula, a ręce zaczynają trząść się zdradziecko.

    - Tak - wykrztuszam, po raz pierwszy od czasów dzieciństwa tak otwarcie się do tego przyznając. Każda inna odpowiedź nie miałaby już teraz sensu.

    - To cudownie! - Pan Hammond uśmiecha się jeszcze szerzej i z przejęciem chwyta moje obie dłonie. - Nareszcie. Z tobą wszystko się uda! Tym razem ta stuknięta kobieta miała rację, a już traciłem nadzieję. Kiedy ta dziewczyna dwadzieścia lat temu nie podołała, byłem pewny, że to już koniec, ale... - wesoło trajkocze, nie dostrzegając konsternacji na mojej twarzy - ...odnalazłem cię - kończy, gwałtownie powstając z łóżka. Okrąża dwa razy mój pokój. Jedno moje słowo naładowało go taką ilością energii, że chyba nie ma pojęcia, jak inaczej mógłby nią spożytkować. - Wyśpij się - rzuca przez ramię po trzecim okrążeniu i wyskakuje na korytarz.

   W końcu zostawił mnie samą. Po tym, czego byłam świadkiem chwilę wcześniej, nie potrafię zdobyć się na westchnięcie z ulgą. Mam mętlik w głowie. Gdyby chociaż ktoś raczył mi wytłumaczyć ostatnie słowa mojego pracodawcy... To był chyba najbardziej pochrzaniony dzień w twoim życiu. Drwię z siebie i przekładam nogi przez brzeg łóżka. Wiem, że już dłużej nie wyleżę.

    Zerkam w stronę okna. Nie dostrzegam tam kruka. Słońce też musiało zniknąć gdzieś za horyzontem, bo jego promienie przestały walczyć z zasłoną o możliwość dostania się do tego pokoju. Nastał wieczór. Odnoszę wrażenie, że nie ma szans, aby tego dnia mogło pójść coś jeszcze gorzej.

    Zdradziłaś swój sekret panu Hammondowi. Wyrzucam sobie i zasłaniam twarz rękoma. Dlaczego w zasadzie to zrobiłam? Może i zaprzeczanie temu nie miało sensu, ale miałam wybór. Jedno krótkie "nie" wprowadziłoby chociaż jakiś cień niepewności. A teraz? Będziesz musiała zmierzyć się z konsekwencjami. Wzdycham i uświadamiam sobie, że powiedziałam prawdę z jeszcze jednego powodu. Miałam zwyczajnie dość tajemnic. Wydawało mi się, a raczej wciąż wydaje, że ujawnienie mojej doprowadzi do reakcji łańcuchowej i zaczną się one rozwiązywać jedna po drugiej. Jesteś naiwna. Naskakuje na siebie, po czym szybko wstaję z łóżka.

    Silne pulsowanie w głowie mówi mi, że nie był to najlepszy pomysł.

   - Nie ma to, jak upadek ze schodów, co? - pytam się na głos, starając nie zwracać uwagi na ból. Wiem, co mam zamiar teraz zrobić i nie mogę pozwolić sobie na to, aby jakieś "niegroźne" potłuczenia zatrzymały mnie. Jeśli chcę się czegokolwiek dowiedzieć, nie mam czasu na siedzenie w jednym miejscu. Tym bardziej, że nie mam pojęcia, jak pan domu ma zamiar wykorzystać informację, którą otrzymał z moich ust.

    Przeraża mnie z jaką łatwością przyswoił fakt, że widzę duchy. Wyglądało to tak, jakby od samego początku wiedział, że nie jestem zwyczajna i właśnie dlatego mnie tu sprowadził. Na co mu jednak taki dziwoląg jak ty? Z tym niezbyt przyjemnym pytaniem, przebijającym się przez moje myśli, ruszam do przodu. Tylko jedna osoba może być teraz zdolna, rozjaśnić mi jakoś umysł. Nawet jeśli jest spore prawdopodobieństwo, że Karol odeśle mnie z kwitkiem, zawsze warto spróbować. Szczególnie, że jednym z nielicznych pozytywów tego dnia, było ujawnienie się jego dobrej strony. Oby nie zniknęła ona jeszcze w odmętach jego egoistycznej duszy...

*****

Wiem, wiem, miała być akcja, ale okazuje się, że niełatwo takową wprowadzić. Ciekawe, jak to będzie dalej. Oby nie kończyło się na tym, że cały rozdział jest umieszczony w jednym i tym samym pomieszczeniu, tak jak tutaj. Wierzę w to, że może być lepiej. Tymczasem życzę wam udanego kolejnego miesiąca wakacji i już zaczynam wzywać wenę, aby pomogła mi przy pisaniu ciągu dalszego... Pozdrawiam!