Rozdział 7

    - Josh! - Karol dostrzega obecność swojego gościa i momentalnie zamiera. Wpatruje się w niego, jakby co najmniej zobaczył ducha. Ty akurat wiesz coś na ten temat. Zarzucam sobie. - Co ty tu robisz? Nie powinieneś być w Anglii z moją...

    - Kuzynką? - przerywa mu blondyn, uśmiechając się szeroko. - Monica rzuciła mnie jakiś tydzień temu. Z braku innych form rozrywki postanowiłem cię odwiedzić - przygląda się bacznie brunetowi. - Nie wyglądasz jednak na zadowolonego z mojej wizyty - stwierdza z udawanym przygnębieniem.

    - Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć? - dopytuje Karol, nie komentując ostatnich słów Josha. - Nie, czekaj - warczy. Zaciska pięści, nie potrafiąc zapanować nad emocjami. - Niech zgadnę. Monica? - mówi ze złością. Z jego reakcji wnioskuję, że nie przepada za kuzynką.

    - Eureka! - oznajmia radośnie chłopak, po czym spogląda w moją stronę. - Tak swoją drogą widzę, że ojczulek sprawił ci nową pokojówkę. Która to już? Pięćdziesiąta? Ja dawno straciłem rachubę - drąży "surfer" ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. - Tylko wiesz, wydaje się być inna niż te, które do tej pory miałeś. - Łapie się pod brodą i powoli kiwa głową. - Zdecydowanie nie wpatruje się w ciebie jak w obrazek. No chyba, że taki brzydki jak te, które rysowałeś w dzieciństwie...

    - Możesz się w końcu zamknąć! - naskakuje na niego Hammond. W tym samym momencie skupia uwagę na mojej osobie. - Wyjdź - mówi, o dziwo nie unosząc głosu. - ... i nie przynoś mi dzisiaj kolacji - dodaje. Jestem na tyle oszołomiona, że nie protestuję. Delikatnie pochylam głowę przed stojącymi obok mnie mężczyznami i oddalam się do wyjścia. Zapewne jest to pierwszy raz, kiedy zrobiłam to przed Karolem. Nie przejmuję się jednak, że mogłam zaskoczyć go tym gestem. Obecność osoby trzeciej sprawia, że zwyczajnie odkrywam w sobie resztki zdrowego rozsądku, który nakazuje mi powrót do roli przykładnej służącej.

    - Jest urocza - słyszę jeszcze, kiedy zamykają się za mną drzwi.

  - Widzę, że Monica nieźle podszkoliła cię w posługiwaniu się językiem ojczystym mojej matki. Nie miałem pojęcia, że tak płynnie mówisz po polsku - głos Karola sprawia, że zatrzymuję się w półkroku. Nigdy wcześniej nie słyszałam, jak mówi o swojej rodzicielce. Domyślam się, że jest to tylko przypadkowe napomknięcie, które nie doczeka się rozwinięcia. Niemniej decyduję się zaczekać sekundę.

   - Ja za to widzę, że się nie zmieniłeś brachu. Wciąż unikasz trudnych dla ciebie tematów - odzywa się Josh, a ja zmuszam się do zrobienia kilku kroków do przodu. Najwidoczniej tajemnicza kobieta, która wydała na świat tego egoistycznego bruneta, wciąż pozostanie dla mnie jedną z zagadek tego domu.

    Gdy zbliżam się do schodów, dociera do mnie jeszcze podniesiony głos Karola, jednakże nie rozróżniam już słów. Nie będziesz podsłuchiwać. Przekonuję samą siebie i pokonuję kilka pierwszych stopni, schodząc na dół. Czas wrócić do pracy. Henry nie daruje mi, jeśli nie wykonam powierzonych mi zadań.

    Czasem mam ochotę tak po prostu krzyknąć mu w twarz, aby odczepił się od mojej osoby, ale to nie takie łatwe. W końcu to on nadzoruje wszystkimi pracownikami w tym domu. Nigdy nie miałam pracy, która wymagałaby ode mnie wydawania komukolwiek rozkazów. Patrząc na kamerdynera mam wrażenie, że takowa nie wymaga zbyt wiele wysiłku. Myślę nawet, że jest całkiem przyjemna. Przy moich zdecydowanych staraniach odseparowania od ludzi, nie jest jednak dla mnie...

    - Uważaj, jak chodzisz! - grzmi Sandra, kiedy potykam się o jej nogę i lecę głową w dół. Byłam tak pochłonięta własnymi myślami, że nie zauważyłam, jak mieszkająca naprzeciwko mnie pokojówka, pojawiła się tuż przed moją twarzą. Głupia! Głupia! Głupia! Wrzeszczę na siebie.

    W przeciągu ułamka sekundy, który dzieli mnie od zderzenia się z podłożem, tracę kontrolę nad swoim ciałem. Moje ręce poruszają się wbrew mojej woli. Widzę, jak wymachuję nimi zawzięcie w powietrzu, jak staram się chwycić balustrady i powstrzymać spadanie, mimo że dzieję się to zanim zdążę o tym nawet pomyśleć. Tak jakby w mojej głowie istniał system, który aktywuje się w razie niebezpieczeństwa. Niestety poręcz jest za daleko...

    Uderzenie o każdy, pojedynczy kant schodów jest bolesne. Czuję się jak marionetka. Lalka, którą znudzone dziecko postanowiło zrzucić ze schodów, aby sprawdzić, czy przetrwa ten upadek. Nie spodziewa się ono jednak, że to może przynieść jego zabawce cierpienie. Nie ma pojęcia, że może ona tego nie przetrwać...

    Wraz ze zderzeniem się mojej głowy z podłogą w salonie, tracę przytomność. Uwalniam się od bólu...

   - Pobaw się ze mną w berka! - słodki głosik przebija się poprzez mgłę. Rozglądam się wokół, ale nie widzę nic poza jej szarością. Całkowicie przesłania mi widok. - Chodź tutaj! Nie złapiesz mnie! - przekomarza się głos.

    - Nie widzę cię - charczę. Dopiero teraz zauważam, że ktoś owinął moją szyję zielonym bluszczem. Moje ręce mimowolnie podnoszą się, aby się go pozbyć. Nie mam jednak na to wystarczająco siły.

    - Jestem tutaj - nagle tuman zaczyna się powoli rozmywać. Naprzeciw mnie wyłania się postać dziecka. Z każdą, kolejną sekundą jego zarys robi się coraz wyraźniejszy.

    - To ty - wyduszam ze strachem, kiedy mgła przerzedza się na tyle, abym mogła dostrzec jego rysy twarzy. W zasadzie to jej. Przede mną stoi ta sama dziewczynka, którą już dwukrotnie spotkałam w ogrodzie Hammondów.

    - Pobaw się ze mną! - ponawia prośbę, wbijając we mnie spojrzenie swoich smutnych oczu. - Będziesz mnie gonić? - pyta, przechylając delikatnie główkę na prawą stronę.

   - Nie mogę - chrypię, czując, że moje gardło nie wytrzyma tego dłużej. Staram się uspokoić. Przyśpieszony rytm, bijącego w moich piersiach, serca mówi mi, że chyba już łatwiej byłoby mi wyjść do hordy duchów przed rezydencją, niż dalej trwać w tej pokręconej sytuacji.

    - Mój braciszek też tak mówił - naskakuje na mnie, zaciskając swoje różowe usteczka w cienką linijkę. - Nigdy nie chciał się ze mną bawić! - Widzę, jak z dużych, niebieskich oczu zaczynają płynąć łzy.

    - Ja p... - zamiast słów z moich ust wydobywa się charkot. Próba pocieszenia dziewczynki spełza na niczym. Mam wrażenie, że za chwilę nie będę mogła nie tylko mówić, ale i oddychać.

    Czarnowłosa wyciera policzki rękawem swojej bluzeczki. Spogląda na mnie, po czym odchyla głowę do tyłu.

   - Panie kruku! - krzyczy w niebo, przyprawiając mnie o dreszcze. - Panie kruku!

    Nie wiem, czego się spodziewałam. Słowa małej w końcu były nadzwyczaj jednoznaczne. Nie sądziłam jednak, że te duże, czarne ptaszysko rzeczywiście przyleci.

    Gdy kruk ląduje na wyciągniętej ręce dziewczynki, wstrzymuję oddech. Nie mam pojęcia, co może wydarzyć się w następnej sekundzie. Na podstawie własnych doświadczeń z tym ptakiem, nie mogę oczekiwać, że będzie to coś przyjemnego. Co prawda moje ostatnie spotkanie z nim nie sprawiło, że straciłam pracę, ale zdecydowanie zapowiedziało masę nieprzyjemnych wydarzeń, od których nie potrafię się uwolnić w domu pana Hammonda.

    - Adrianna nie chce się ze mną bawić, panie kruku - skarży się czarnowłosa, wskazując na mnie wolną ręką. - A ja bardzo chciałabym pograć w berka! - Nie mam nawet czasu zastanowić się nad tym, skąd ta dziewczynka zna moje imię. Kiedy tylko ostatnie słowa padają z jej ust, czarne ptaszysko wzbija się w powietrze i leci w moją stronę.

    Mimowolnie zaciskam powieki, starając uwolnić się od obrazu malującego przed moimi oczami. Niestety nawet moja wyobraźnia jest przeciwko mnie. Nie potrafię pozbyć się spojrzenia paciorkowych oczu kruka. To się nie dzieje naprawdę. Staram się wmówić sobie, co okazuje się łatwiejsze niż mogłoby się wydawać. Czuję, jak moja szyja zostaje uwolniona od natrętnej rośliny. Robię głęboki wdech, po czym powoli wypuszczam ustami powietrze. Wciąż odczuwam przy tej czynności lekki dyskomfort, niemniej nie towarzyszy już temu ból.

    Gdy coś delikatnie dotyka mojego policzka, uchylam powieki. W pierwszej sekundzie mam ochotę się odsunąć, dostrzegając dziób kruka. W kolejnej jednak jego postać rozmazuje się przed moimi oczami, a ja mimowolnie zasłaniam je dłońmi, gdyż zastępuje ją bardzo jaskrawe światło.

    - Wszystko jest już dobrze - głos Karola sprawia, że pozwalam sobie na spojrzenie na niego i opuszczenie rąk z powrotem na łóżko. Ktoś zasłonił okno, więc światło przestało być tak rażące. Nie zmienia to faktu, że osoba chłopaka w moim pokoju, jest dla mnie nieco abstrakcyjnym widokiem. - Lekarz powiedział, że miałaś dużo szczęścia i skończyło się tylko na kilku potłuczeniach. Nie powinnaś jednak w najbliższym czasie się przemęczać, szczególnie, że dosyć mocno uderzyłaś się w głowę.

    - Nie rozumiem - charczę, w następnej chwili zaczynając głośno kaszleć. Ból gardła okazuje się jednak najmniej dezorientującą rzeczą, gdy ustosunkowuje go do własnych wspomnień.

   - Wypij to - szepcze brunet, przykładając mi szklankę do ust. Czuję, jak wypełnia je przyjemnie zimna woda. - Lepiej? - pyta. Powoli kiwam głową, nie ufam jeszcze swojemu głosowi.

   - Nie rozumiem, jak mogłaś spaść z tych cholernych schodów - stwierdza nagle, na co mimowolnie się wzdrygam. Moje myśli zaczyna wypełniać potok wspomnień. Josh, pokój Karola, schody, Sandra, upadek i lot głową w dół...

   - Jak się tu znalazłam? - odzywam się, podnosząc do pozycji siedzącej. Przepełnia mnie niezmierna potrzeba, odnalezienia jakiegoś konkretnego wyjaśnienia całej zaistniałej sytuacji. Nie pamiętam nic po zderzeniu się z podłogą w salonie, przynajmniej nic, co okazałoby się odzwierciedleniem rzeczywistości. Tajemniczą dziewczynkę i kruka zdążyłam już przypisać do moich pokręconych, koszmarnych marzeń sennych.

    - Ja... - chłopak milknie w pół słowa, po czym wzdycha. - Nieważne. - Gwałtownie wstaje i spogląda na mnie z góry. - Przez najbliższy tydzień masz wolne - oznajmia, a na jego ustach pojawia się ironiczny uśmiech. - Tym razem mój ojciec nie ma wpływu na tę decyzję i nie może zmusić nas do wzajemnego znoszenia swojego towarzystwa. - To ten sam człowiek, który najwidoczniej czuwał przy twoim łóżku? Pytam siebie, czując całkowitą dezorientację. Przynajmniej powrócił do swojego normalnego, wkurzającego "ja". Co prawda nie cieszy mnie to jakoś szczególnie, ale gdyby dalej próbował udawać troskliwego faceta, zaczęłoby się robić nieco dziwnie.

    - Dziękuję - rzucam w stronę pleców Karola, który zaczął kierować się w stronę drzwi. - za wodę - ciągnę, gdy odwraca głowę w moją stronę. Oboje wiemy, że chodzi mi też o to coś więcej, czego mi nie wyjawił. Nasza "napięta" relacja sprawia, że wypowiedzenie tego na głos, byłoby co najmniej niezręczne. Tym bardziej, że jego zachowanie spowodowało mętlik w moim umyśle. Nagle nie wiem, co tak naprawdę powinnam myśleć o tym facecie. Przed wypadkiem miałam go za wkurzającego, egoistycznego dupka. Teraz już nie jest tak do końca dupkiem...

   - Jasne - odparowuje. - Nie licz tylko, że twoje podziękowania mnie tu zatrzymają - śmieje się pod nosem, po czym wychodzi.

    Co jest z tym chłopakiem nie tak? Pytam siebie w myślach. Mam wrażenie, że mimo użerania się z nim już od jakiś dwóch tygodni, tak naprawdę nic o nim nie wiem. Wciąż brakuje mi wielu elementów, aby ułożyć puzzle, z których składa się jego osoba. Zresztą nawet te dodane do tej pory przestają pasować. Może powinnam poszukać dla nich innego miejsca?

   - Stop! - mówię sobie, chwytając się rękoma za głowę. W ogóle nie powinnam myśleć o tym brunecie. - Auć! - Dopiero teraz zauważam, że cała moja czaszka jest owinięta bandażem. Boję się nawet myśleć, jak ona wygląda pod nim. Według tego, co powiedział mi Karol, to nic poważnego, jednak przestaję być tego taka pewna. Czuję ból w całym ciele. Tak jakbym do tej pory była pod wpływem środków przeciwbólowych i nagle skończył się czas ich działania. To nie to. Uświadamiam sobie, zerkając w stronę okna.

    Widzę, jak zasłona jest poruszana wiatrem, dostającym się przez uchyloną szybę. Ale to nie ona skupia moją uwagę. Jej ruchy co parę sekund ukazują to, co znajduje się zaledwie kilka centymetrów dalej. Dostaję gęsiej skórki. Najwidoczniej czasem można zapomnieć o bólu. Otumanienie jakąś sytuacją staje się w pewnym stopniu takim specyficznym środkiem psychotropowym. W końcu mój koszmar sprawił, że nawet nie pomyślałam o tym, że może boleć mnie cokolwiek poza gardłem, czy szyją. W sumie nie przeszkadzałoby mi to, gdyby mój sen nagle nie stał się jawą...

    - Niech ktoś mi powie, że to nieprawda - szepczę, wpatrując się w kruka.

   - Co ma być nieprawdą? - Automatycznie pada pytanie, wraz z dźwiękiem otwierania się drzwi. Mimowolnie zaciskam ręce na pościeli i kieruję spojrzenie w stronę osoby, która tym razem weszła do mojego pokoju. Chyba nie wyczerpał się jeszcze mój limit "niespodzianek" na ten dzień...

*****

Oto nowy rozdział. Myślę, że w następnym ruszę w końcu z jakąś akcją. Przynajmniej mam taką nadzieję. Tymczasem liczę na to, że ten nie skończy z dopiskiem "najgorszy jak do tej pory". Mimo to faktem jest, że nie jestem z niego jakoś szczególnie zadowolona...

Z góry uprzedzam, aby nie było żadnych niejasności - duchy wciąż nie rozmawiają z Adrianną! Nigdy tego nie robiły i raczej nie zaczną z dnia na dzień. W końcu to nie może być takie łatwe.

Mam w planach zmobilizowanie się do pisania. Jak to wyjdzie? Nie mam pojęcia, ale w wakacje na pewno pojawi się tu więcej niż jeden rozdział. Muszę w końcu ruszyć do przodu. W innym wypadku wyjdzie z tego taka "niekończąca się historia", a ja chciałabym jednak kiedyś nią skończyć i napisać też coś innego. W mojej głowie siedzi naprawdę wiele pomysłów na opowiadania... Pozdrawiam! :)
PS: Nie jestem do końca pewna, kogo mam informować. Zatem jeśli ktoś chce, abym powiadamiała go o nowym rozdziale, niech po prostu da mi znać w komentarzu.