Rozdział 6

    Nie patrz na nią. Nie patrz! Nie patrz! Nieważne, jak bardzo staram się odwrócić wzrok i tak nie potrafię tego zrobić. Błękitne tęczówki mnie przyciągają. Zawarty w nich żal i smutek sprawiają, że spojrzenie w inną stronę jest niemalże niemożliwe. Czuję ukłucie w piersi. W oczach dzieci nie powinny malować się takie emocje. Co ty możesz o tym wiedzieć? Pytam siebie. Świadomość, że moje własne dzieciństwo nie obfitowało w radość, jest co najmniej bolesna.

    - Co jest? - słyszę i mimowolnie się wzdrygam. Wiedziałam, że Karol zwróci uwagę na moje zachowanie. Zaskoczyłoby mnie, gdyby było inaczej. Nie jestem jednak z tego zadowolona.

    - Nic - odpowiadam. Mój wzrok wciąż pozostaje utkwiony w czarnowłosej dziewczynce. Każda kolejna, przemijająca sekunda sprawia, że odnoszę wrażenie, iż kogoś mi ona przypomina...

    Nagłe ściśnięcie mojego łokcia mnie dezorientuje. Wyrywa z transu.

    - Idziemy stąd. Natychmiast! - grzmi Karol i ciągnie mnie z powrotem w kierunku domu.

    - Co? - Zupełnie nie rozumiem, co się właśnie stało. Cała zaistniała sytuacja, począwszy od pocałunku przez pojawienie się ducha dziewczynki, na dziwnym zachowaniu Hammonda Juniora skończywszy, jest dla mnie tak abstrakcyjna, że mam ochotę się uszczypnąć i sprawdzić, czy aby na pewno to wszystko dzieje się na jawie.

    - Oby ojciec nie wiedział. On nie może tego wiedzieć, nie może... - Karol szepcze do siebie pod nosem, jednocześnie nie puszczając mojego łokcia.

   Jestem skołowana. O czym niby pan Hammond nie może wiedzieć? Ucieszyłabym się, gdyby chodziło Karolowi o pocałunek. Wiem jednak, że jeśli wezmę pod uwagę właśnie tego chłopaka, nie mogę liczyć na obawy z akurat tego konkretnego powodu. Niestety jedynym innym, jaki przychodzi mi do głowy jest duch, który został w ogrodzie za nami. Nawet o tym nie myśl! Wyrzucam sobie. W końcu to niemożliwe, aby Karol też ją widział.

    Jakąś minutę później mój łokieć w końcu zostaje uwolniony od silnego uścisku dłoni bruneta. Ponownie stoję w salonie. Tym razem tylko nie mam pojęcia, co ze sobą zrobić. Nie potrafię wyobrazić sobie, że w tej chwili znowu biegnę do biblioteki. Mam w głowie natłok myśli. Żadna jednak nie chce wydostać się przez moje usta. Zagnieżdżają się one w moim umyśle. Nie mają najmniejszego zamiaru go opuścić. Przypierają mnie one do muru, do którego ktoś przypiął kilka białych kartek z czarnymi, całkiem konkretnymi dla mnie słowami. Niepewność. Przypuszczenie. Nadzieja. Obawa. Strach...

    - Wracaj do swoich zajęć - czytam z ust Karola, zanim odwraca się on do mnie plecami i kieruje w stronę schodów.

    - Zaczekaj... - szepczę. Moje własne usta działają wbrew mojej woli.

   - Nie chcesz wiedzieć - stwierdza chłopak, nawet się nie zatrzymując. - Uwierz, nie chcesz - słyszę jeszcze jego głos, gdy znika mi z oczu.

    Tego dnia nie widziałam się już z Karolem. Zresztą przez kilka następnych również. Gdy przynosiłam mu posiłki, zastawałam pusty pokój. Nie mam pojęcia, co dzieje się w umyśle tego chłopaka, ale jeśli w ten sposób próbuje zająć swoją osobą moje myśli, to jego wysiłki nie są próżne. Naszą ostatnią rozmowę (w zasadzie to jego ostatnie słowa) zdążyłam przeanalizować w głowie tak wiele razy, że spokojnie można uznać mnie za paranoiczkę. Mam wrażenie, że popadam w obłęd. Tym bardziej, że wciąż nie udało mi się rozwikłać, o co chodziło brunetowi.

   Tajemnice, które z wielkimi znakami zapytania ustawiają się za moimi plecami, są co najmniej przytłaczające. Każdego dnia czuję się coraz bardziej wykończona. Sen już chyba nie potrafi odnaleźć drogi prowadzącej pod moje powieki. Kiedy tylko próbuję go tam zaprosić, on gubi się w labiryncie obrazów, które bombardują mój umysł.

    Gdy tylko uwalniam się od myśli o dziewczynce, w jej miejsce pojawia się Karol. Przestając rozważać jego zachowanie, zaczynam głowić się nad zagadkami pana domu i dalszym ciągiem bajki o mojej imienniczce. Zważywszy na to, że wciąż nie nadarzyła się okazja, abym mogła wrócić do lektury, raczej szybko nie pozbędę się tej kwestii z mojej głowy. Moją jedyną szansę, jak do tej pory, odebrał mi Hammond Junior. Czasem odnoszę wrażenie, że to zaciągnięcie mnie do ogrodu, miało też drugie dno. Może nie wygląda na to, aby między Karolem, a jego ojcem były idealne stosunki, ale kto może wiedzieć, jak jest naprawdę?

    Ostatnimi czasy gryzie mnie jeszcze jedna kwestia. Duchy. Powoli zaczynam czuć się nieswojo z faktem, że nie spotykam żadnego w posiadłości. Biorąc pod uwagę, że póki tu nie zamieszkałam, natykałam się na nie praktycznie na każdym kroku, wydaje mi się to coraz bardziej dziwne. Co prawda, gdyby naprawdę zależało mi na ich spotkaniu, wystarczyłoby wyjście przez bramę i pomachanie do gromadki, która tam wiecznie stoi, ale raczej nie sprawiłoby to, że zniknęłaby jedna z zagadek, spędzająca mi sen z powiek. Jeśli cokolwiek mogłoby mi w tym pomóc, to na pewno byłaby to rozmowa z moim pracodawcą. Nie jestem chyba jednak aż tak zdesperowana. Przynajmniej jeszcze nie.

    - Gdzie mogę znaleźć Karola? - W trakcie czwartego dnia ciszy ze strony bruneta, ktoś nieopatrznie wspomina o nim w moim towarzystwie. Głęboki, męski baryton sprawia, że zamieram ze ścierką w ręku. Mam ochotę się odwrócić. Chcę wiedzieć, kto oprócz pana Hammonda mógłby zwrócić się do mnie tak bezpośrednio w jego sprawie. W końcu nawet Henry używa słowa "panicz", mówiąc o chłopaku, nie wspominając o pozostałych pracownikach tego domu. Poza tym nie potrafię przypisać usłyszanego głosu do żadnej znajomej twarzy. Nie ułatwia mi to, pozostania tyłem do nieznajomego. Na szczęście moja samokontrola nie opuszcza mnie zupełnie. Nie wiem, jaki mam wyraz twarzy, jednak jestem pewna, że nie powinien go nikt oglądać.

   - Polecam zajrzeć do jego pokoju - oznajmiam spokojnie, wracając do wycierania stołu w salonie. Idealnie! Doceniam swoją "profesjonalność". Najwidoczniej Karolowi nie udało się do końca zniszczyć mojej maski. Jesteś grzeczna, pracowita i posłuszna. Jesteś grzeczna, pracowita i posłuszna. Jesteś... Zaczynam powtarzać w myślach, jakby to było zaklęcie. Nie wiem, czy zbitek słów, aby na pewno ma moc sprawczą. Nie mniej jednak na mojej twarzy pojawia się delikatny uśmiech. To jest jak takie malutkie odzyskanie kontroli. Powrót do zwyczajności. Ta praca nie musi wyglądać inaczej niż poprzednie.

   - Mogłabyś wskazać mi drogę? - słyszę i mimowolnie się wzdrygam. Myślałam, że tajemniczy mężczyzna zdążył się już oddalić. 

    Robię głęboki wdech i powoli odwracam się do nieznajomego.

    - Proszę za mną - mówię, spoglądając na niego tylko kątem oka. Jest wysoki. Może trochę niższy od Karola, ale i tak sporo nade mną góruje. Poza tym ma urodę typowego surfera. Dłuższe złociste włosy, niebieskie oczy i kwadratowy kształt żuchwy. Jest też dość muskularny. Zarys jego mięśni doskonale widać przez koszulę. Wygląda, jak zupełne przeciwieństwo chłopaka, do którego mam go właśnie zaprowadzić. Plus nie mam pojęcia, kim on jest.

    - Jak masz na imię? - pyta, gdy wchodzimy po schodach na piętro.

   - Adrianna - informuję go. Mam ochotę w zamian zapytać o to samo, ale w porę gryzę się w język. To byłoby niczym spoufalanie się z gośćmi.

   - Adrianna - powtarza, jakby starał się wyryć to imię w swojej pamięci. - Nazywam się...

    - To tutaj - przerywam mu wskazując na drzwi prowadzące do pokoju Karola. - Pójdę już.

    - Nie zapowiesz mnie? - widzę, jak krzyżuje ręce na piersiach. Najwidoczniej nie przewiduje innego scenariusza. Nie wie tylko, że jeśli to ja wejdę tam pierwsza, może nie spotkać się z Hammondem. To jeszcze nie pora kolacji. Tłumaczę sobie w myślach. Nie spodziewa się, że do niego przyjdziesz.

    - Dobrze - wykrztuszam. Wstrzymuję oddech i pukam do drzwi. Gdy słyszę mruknięcie Karola, które ma sugerować możliwość wejścia, uśmiecham się niezręcznie do jego gościa i naciskam na klamkę. 

   Po kilku ostatnich dniach widok siedzącego na swoim łóżku Karola jest dezorientujący. Tym bardziej, że na jego ustach widnieje delikatny siniak. Pozostałość po naszym ostatnim spotkaniu. Musiałam go naprawdę mocno ugryźć. Nie myśl teraz o tym! Upominam siebie. W końcu nie przyszłam tu po to, aby pozbyć się zaistniałej między nami waśni. Tajemniczy powód mojego przybycia wciąż stoi za drzwiami i czeka, aż poinformuje bruneta o jego przybyciu.

    - Czego chcesz? - warczy chłopak i świdruje mnie wzrokiem.

   - Masz gościa - odpowiadam na tyle spokojnie, na ile mnie stać. - Czeka w korytarzu.

    - Kto to jest? - pyta, zanim udaje mi się ulotnić z jego małego królestwa.

  - Nie wiem - wymyka mi się. W tym samym momencie dostrzegam, że popełniłam błąd.

    - Przyprowadzasz do mojego pokoju jakiegoś gościa, nawet nie dowiadując się kim on do cholery jest?! - grzmi, w jednej chwili wstając z łóżka i w kilku krokach pokonując dystans, dzielący go od mojej osoby.

    - Gdybym zapytała go o jego tożsamość, rzuciłbyś się na mnie za to, że nie daję ci prywatności i znalazł tym samym kolejny powód do wyrzucenia mnie stąd! - obruszam się. No i skończyło się twoje trzymanie emocji w ryzach.

    - Obecnie mam zupełnie inny powód do pozbycia się ciebie z tego domu - odparowuje, chwytając mnie za ramiona.

    - Oj chłopie, zrobiłeś się ostatnio bardzo emocjonalny - słyszę za plecami. Czuję, jak moje ciało wiotczeje. Zdecydowanie jesteś grzeczną i posłuszną dziewczynką. Drwię z siebie. Karol przestał być jedyną osobą, w towarzystwie której całkowicie zdjęłam "maskę pozorów" z twarzy. Tajemniczy przybysz właśnie znalazł się w pokoju chłopaka i najwidoczniej słyszał wszystko, co chwilę temu padło z naszych ust.

*****

Bardzo przepraszam, że tak długo to trwało. Naprawdę miałam nadzieję, że uda mi się wyrobić z dodaniem nowego rozdziału do połowy maja. Jak widać myliłam się. Niemniej jednak już jestem. Tym razem nie mam zamiaru zapowiadać, kiedy pojawi się kolejna część. Za to chcę złożyć wam życzenia z okazji Dnia Dziecka. Tak więc: Wszystkiego Najlepszego i abyście zawsze cieszyli się i widzieli świat tak jak dzieci. Aby był on kolorowy i radosny, a każdy dzień przepełniało szczęście!

Pozdrawiam serdecznie :)