Rozdział 5

    Wdech i wydech. Mówię sobie, trzymając jedną rękę na klamce, a w drugiej ściskając małą, czarną latarkę. Nasłuchuję, czy aby na pewno nie ma nikogo na korytarzu za drzwiami. Jest dokładnie pierwsza dwadzieścia trzy. Od jakiś trzech godzin, siedziałam w swoim pokoju, starając się przekonać samą siebie, że to dobra decyzja. W sumie nie mam pojęcia, czy chodzenie po rezydencji w środku nocy jest zabronione, ale nie wydaje mi się, aby moja eskapada do biblioteki zyskała aprobatę u któregokolwiek z domowników.

    Nie słyszę żadnego dźwięku, który sugerowałby, aby ktoś oprócz mnie był jeszcze na nogach. Bynajmniej nie w pobliżu pomieszczeń dla służby. Otwieram powoli drzwi i wychylam głowę zza framugi. Fakt, że w zasięgu mojego wzroku nie ma nikogo, sprawia, że stopniowo uspokajam oddech. Dasz radę! W końcu chcesz się dowiedzieć, co jest napisane w tej książce. Ta prosta motywacja wystarcza, bym postąpiła kilka kroków do przodu.

    Dom o tej porze wydaje się być zupełnie inny. Normalnie ciemne ściany, teraz wręcz przytłaczają mrokiem. Jedynym światłem, które chroni mnie przed całkowitą ciemnością jest biały promień latarki. Nie pomaga on jednak pozbyć się wrażenia, że w jednej chwili mogę zostać zmiażdżona, przez napierające z obu stron mury. Wydaje mi się, że z każdą chwilą są one coraz bliżej mojej osoby. Wiem, że mój strach jest irracjonalny. Krew jednak pompuje w moje żyły takie ilości adrenaliny, że nie potrafię go powstrzymać.

    Kiedy w końcu docieram na miejsce, wzdycham z ulgą. Poza regałami, obładowanymi książkami, w bibliotece znajdują się też dwa, wielkie okna. Dostający się przez nie blask księżyca, skutecznie uwalnia mnie od mrocznej ciemności. Sprawia, że wszystko w tym pomieszczeniu tonie w odcieniach szarości.

     - Tutaj jesteś - zwracam się do książki, jak do osoby. Tak jakbym obiecała jej to spotkanie i właśnie wywiązała się ze swojego przyrzeczenia.

    Biorę w ręce gruby wolumin, znajdujący się na najniższej półce po prawej stronie i przysiadam na fotelu przy oknie. Powoli przewracam strony, poszukując tej, która najbardziej mnie interesuje. Tym razem nie mam tyle szczęścia i tomiszcze nie otwiera się w miejscu konkretnego opowiadania. Nie trwa to jednak długo. Po niecałej minucie, przed moimi oczami ponownie pojawia się intrygujący mnie tytuł. - "Fantazje złotowłosej Adrianny" - szepczę, nieśmiało przerywając, otaczającą mnie ciszę. - Pewnej, pięknej gwieździstej nocy, w dalekim, opływającym złotem kraju, przyszła na świat dziewczynka - czytam, pozwalając słowom, wydostać się poprzez moje usta poza leżącą na moich kolanach lekturę. - Była ona światełkiem, które rozjaśniało życie jej matki. Jej uśmiech potrafił chwycić za serce każdego, kto go ujrzał. Nie było osoby, która mogłaby oprzeć się urodzie tej małej istotki. Jednakże Adrianna, gdyż tak miało na imię to niezwykłe dziecko, nie przyciągała do siebie jedynie ludzi.

   Każdego ranka nad jej łóżeczkiem, gromadziły się też ptaki. Budziły dziewczynkę swoim wesołym ćwierkaniem. Siadały na poręczy lub latały w kółko nad jej główką. Im Adrianna była większa, tym zachłanniej wyciągała w ich stronę swoje małe rączki. Jej matka patrzyła na to z uśmiechem, ale tylko do czasu.

    Pewnego dnia wśród małych, kolorowych ptaszków, pojawił się duży, czarny kruk. Zaintrygowana dziewczynka, dotknęła swoimi malutkimi paluszkami jego lśniących piór. Nikt jednak nie spodziewał się jego reakcji. W jednej chwili dziobnął on to dziecko w wyciągniętą rękę, a po całej chatce rozszedł się, rozdzierający serca domowników, płacz.

   Wszystkie, otaczające łóżko ptaki, zostały przegonione, przez biegającą z miotłą po pokoju, zrozpaczoną matkę. Okno szczelnie zamknięto i nie otworzono ponownie. Każdego dnia te latające stworzenia, obijały się o szybę, próbując dostać się do swojej ulubienicy. To wszystko nie sprawiło jednak, że dziewczynka przestała płakać. Nikt nie wiedział, dlaczego łzy nie przestają płynąć z jej dużych, zielonych oczu. Nikt nie miał pojęcia, że kruk tak naprawdę nie dziobnął Adrianny, a jej płacz nie był spowodowany bólem. Przynajmniej nie fizycznym.

    Kiedy te duże, czarne ptaszysko dotknęło swoim dziobem delikatnej rączki, stało się coś dziwnego. Dziewczynka zauważyła, że wokół jej łóżeczka są nie tylko ptaki. Otaczało ją też kilkanaście ciemnych postaci, rozmazujących się w promieniach słońca, wpadającego przez okno. Pierwszą reakcją na ich widok był strach. Z każdym kolejnym dniem zamieniał się on w smutek, rozdzierający małe, niewinne serce. Adrianna nie wiedziała, czemu osoby, które nieustannie stały wokół niej są tak ponure i patrzą na nią z tak przejmującym bólem. Niemniej jednak widząc je, sama nie potrafiła się uśmiechnąć. Tak jakby jej serduszko wiedziało, że to niewłaściwe.

   - Nie chcesz poznać zakończenia. - Słysząc głos pana Hammonda, mimowolnie podskakuje w miejscu i zamykam książkę. Widzę, jak jego sylwetka wyłania się z cienia. Nie wiem, jak powinnam zareagować na jego pojawienie się. - To dosyć smutna historia.

   - Przecież to bajka. One z zasady mają szczęśliwe zakończenia - mówię, patrząc prosto w oczy mojego pracodawcy.

    - Nie w tej książce - oświadcza poważnym tonem. Momentalnie dostaję gęsiej skórki, przypominając sobie, że ostatni raz, gdy użył go w stosunku do mnie, zza jego pleców pojawiła się martwa, czarnowłosa dziewczynka. Za wszelką cenę próbowałam wyrzucić to wydarzenie ze swojej głowy. W momentach takich, jak ten nie okazuje się to zbyt łatwe. - Swoją drogą nie przypominam sobie, abym dał ci pozwolenie, na korzystanie z tego pomieszczenia.

    - Sprzątałam tu - stwierdzam momentalnie.

    - O drugiej w nocy?

   - Nie - szepczę. - Dlaczego Karol tak gwałtownie zareagował na wzmiankę o moim wieku? - Próbuję zmienić temat. Gdy dostrzegam radosne błyski, w niebieskich oczach Hammonda, wiem, że w pewnym stopniu mi się to udało. Ten człowiek zapewne nie zdaje sobie z tego sprawy, ale o wiele bezpieczniej czuje się w jego towarzystwie, kiedy na jego twarzy widnieje jego standardowy uśmiech. Dlaczego miałabyś bać się tego pana? Pytam siebie, kierując wzrok na otwarte drzwi po drugiej stronie pokoju. Nie żeby dał ci kiedykolwiek powody do strachu. Dodaję z sarkazmem, myśląc o tym, że jeśli zajdzie taka potrzeba, zastosuje strategię "ucieczki"...

    - Musisz przyznać. Nie wyglądasz na swoje lata. - Jego słowa skutecznie odciągają mnie od rozmowy, jaką prowadzę sama ze sobą.

   - To jeszcze nie powód, aby... - Nie kończę. Nie mam pojęcia, co tak naprawdę chcę powiedzieć, "że tą informacją rozwaliłam cały światopogląd chłopaka?". Nawet w mojej głowie nie brzmi to najlepiej.

    - Wspominał ci, że poprzednie pokojówki nie wytrwały zbyt długo na swojej pozycji? - pyta, na co powoli kiwam głową. - Cóż, mój syn jest bardzo skuteczny w swoich działaniach. - Dziwnie radosny śmiech, wydostaje się nagle z ust, stojącego przede mną mężczyzny. Mimowolnie się wzdrygam. Moja reakcja nie pozostaje jednak niezauważona. - Nie martw się. Dopilnuje, aby w twoim przypadku było inaczej. - Odwraca się w stronę otwartych drzwi. - Tymczasem chyba czas wrócić do łóżek. - Postępuje parę kroków do przodu. Nie doczekując się żadnego ruchu z mojej strony, spogląda na mnie przez ramię. - Na co czekasz? - pyta. Automatycznie podnoszę się z miejsca i kieruje w jego stronę, odstawiając po drodze książkę na swoje miejsce.

    - Nie wrócisz tu bez mojej wyraźnej zgody - mówi jeszcze, na moment zatrzymując się na krawędzi schodów. - Nie tkniesz też żadnej konkretnej książki z tego miejsca, przed poinformowaniem mnie o tym.

    - Dobrze - odpowiadam. W głębi duszy cieszę się, że nie widziałam w tej chwili twarzy pana Hammonda. Sam jego głos zdołał przerazić mnie wystarczająco, abym tej nocy, nie potrafiła zasnąć.

    Gdy nastaje ranek, mam wrażenie, że nie spałam nawet godziny. Nielitościwe słońce razi mnie w oczy, informując, że mój wypoczynek się skończył.

    - Niech to szlak - mruczę pod nosem, zdając sobie sprawę, że jak na złość, pierwszym moim zajęciem każdego dnia jest przyniesienie śniadania Karolowi. Nie zdążyłam nawet ochłonąć po wydarzeniach dzisiejszej nocy, a już muszę pakować się do paszczy lwa. Wstaję powoli z łóżka i kieruję się do łazienki.

    W lustrze dostrzegam obraz nędzy i nieszczęścia. Każdy kosmyk moich blond włosów układa się w zupełnie inną stronę, mam zszarzałą twarz, zapewne od niewyspania i podkrążone, zielone oczy...

    - Zielone oczy - szepczę, przypominając sobie, że dziewczynka z historii miała takie same. - Złote włosy. - Mój mózg powoli przyśpiesza obroty, co w tym momencie wcale nie wychodzi mi na dobre. - Auł! - krzyczę, czując ucisk w czaszce. Tego właśnie było ci teraz trzeba. Cholernego bólu głowy!

   Gwałtownie odkręcam kran. Płuczę twarz zimną wodą. Raz, drugi, trzeci, dziesiąty. Gdy czuję, jak lodowe igiełki przenikają moją skórę, przestaję.

    - To nie było o tobie - rzucam do swojego odbicia. - Ciebie nikt nie kochał. W innym wypadku nie trafiłabyś do sierocińca. - Widzę, jak w kącikach moich oczu pojawiają się łzy, jednak nie potrafię nic z tym zrobić. - Musisz być dzielną dziewczynką - dodaję tylko i ściągam koszulę, by skoczyć pod prysznic. W końcu świat się nie zawalił, a ja muszę żyć w nim dalej.

    Dzień mija mi zaskakująco spokojnie. Wyjątkowo nie doczekałam się żadnej złośliwości ze strony Karola. W sumie to nie odezwał się do mnie słowem. Kiedy zanosiłam mu posiłek, taksował mnie jedynie wzrokiem, cały czas intensywnie o czymś myśląc. Biorąc pod uwagę atakujące mnie od rana bóle głowy i moje zdecydowane niewyspanie, jestem za to niezmiernie wdzięczna. Zamiast na rozkapryszonym synu Hammonda, mogę skupić myśli na czymś zupełnie innym.

    W czasie każdej wykonywanej czynności, odpływam. Zupełnie tracę kontakt z rzeczywistością, pozwalając słowom tajemniczej bajki, krążyć po mojej głowie. Nie potrafię się od nich uwolnić, tym bardziej, że przez zakaz pana Hammonda mam jeszcze większą ochotę, aby poznać jej ciąg dalszy. W końcu, co może być w niej takiego strasznego, że sam pan domu zabronił mi ją czytać? Fakt, że zakaz obejmuje także inne księgi. Coś w moim środku podpowiada mi jednak, że ma on tylko odwrócić moją uwagę od tej konkretnej pozycji.

   - Nad czym tak dumasz słoneczko? - Ciepły i opiekuńczy głos kucharki, wyrywa mnie z natłoku myśli. Zauważam, że wciąż trzymam w ręku to samo naczynie, co kilka minut wcześniej. - Bo wydaje mi się, że akurat ten talerz jest już wystarczająco czysty.

   - Rzeczywiście - odpowiadam, odkładając go na suszarkę i chwytając za kolejny. Pech chce, że wyślizguje mi się on z ręki. W wyobraźni już słyszę dźwięk tłuczonego szkła, gdy zauważam, że naczynie nie zdążyło nawet dotknąć ziemi.

    - Może lepiej ja to zrobię - oznajmia Greta, wyprostowując się z trzymanym w dłoniach talerzem. Mimo swojej tuszy okazuje się być naprawdę zwinna.

    - Przepraszam - mamroczę, zaczynając obawiać się, że nawet mój głos może dziś wyrządzić komuś krzywdę.

    - Nic się nie stało kruszyno. - Kobieta zakłada, wiszący na drzwiach fartuch i uśmiecha się do mnie czule. - A teraz zmykaj do swojego pokoju i się porządnie zdrzemnij, zanim zobaczy cię Henry. Jeśli złapie cię w takim stanie, nie da ci spokoju przez co najmniej tydzień - dodaje, zabierając się za zmywanie. - Poza tym nie ma pana Hammonda, więc nie masz się czym obawiać. Nikt nie powinien zwrócić uwagi, że zrobiłaś sobie krótką przerwę.

    - Bardzo dziękuję! - wołam przez ramię, wybiegając z kuchni. Wiem, że moja gwałtowna reakcja, mogła wydać się nieco dziwna, jednak w tym momencie dostrzegłam swoją szansę. Skoro nie ma pana domu, mam niepowtarzalną okazję, aby dokończyć czytanie bajki. Mam wrażenie, że przyciąga mnie ona do siebie niczym alkohol alkoholika. W jej treści jest zbyt wiele powiązań z moją osobą, abym mogła ją sobie tak po prostu odpuścić.

    - Stój! - Na mojej drodze znikąd pojawia się Karol. Z racji tego, że zastawia całe przejście, nie pozostaje mi nic innego, jak dostosować się do jego rozkazu.     - Musimy pogadać - wyjaśnia, chwytając mnie za ramię i ciągnąc w stronę szklanych drzwi, prowadzących do ogrodu.

    - O czym? - obruszam się. W myślach zaczynam przekreślać wizję sięgnięcia po książkę. Zdecydowanie mi się to nie podoba.

   - O twojej dorosłości - drwi ze mnie, uśmiechając się chytrze. Jestem ciekawa, kogo w tym domu powinnam bać się bardziej: ojca czy syna? Dla przykładu aktualnie, to mina tego drugiego przyprawia mnie o dreszcze.

   Zatrzymujemy się pośród drzew, kilkanaście metrów od pozostawionego za nami budynku. Karol łaskawie odsuwa się od mnie na jakieś półtora metra.

    - Wiesz, że wyglądasz jak "dziecko" - mówi, uporczywie wpatrując się w moją osobę.

   - Taka uroda - wyduszam z siebie, powstrzymując narastającą złość. On naprawdę musi to drążyć?

    - Nikt na moim miejscu nie domyśliłby się, że skończyłaś już dwadzieścia lat - naciska. Nie mam pojęcia, do czego prowadzi ta rozmowa. Wiem jednak, że ani trochę mi ona nie odpowiada.

    - O co ci chodzi? - warczę, krzyżując ręce na piersiach. - Nie możesz już na mnie wykorzystać swojego uroku, czy jak?

    - Co ci powiedział mój ojciec? - grzmi, momentalnie pokonując dzielący nas dystans i ponownie chwytając mnie za ramiona. Mam wrażenie, że trafiłam w jakiś jego słaby punkt. Czy to możliwe, aby uwodził on te wszystkie dziewczyny, a później, jak gdyby nigdy nic zwalał na nie całą winę i wyrzucał z pracy? Po złożeniu w całość każdej drobnej informacji na temat chłopaka, jaką uzyskałam w ciągu minionego tygodnia, zarówno z jego ust, jak i osób postronnych, wydaje mi się to co najmniej prawdopodobne.

    - Nic takiego - odpowiadam, mając w pamięci słowa, które padły z ust pana Hammonda tej nocy. - Tylko tyle, że jesteś skuteczny w swoich działaniach. - Widzę płomień złości w jego oczach.

    - Ma rację - cedzi przez zęby, po czym przyciska swoje usta do moich. Jestem tym tak zaskoczona, że w pierwszej sekundzie nieruchomieję i poddaję się jego niespodziewanemu pocałunkowi. Na szczęście oprzytomnienie pojawia się równie błyskawicznie. Gryzę go dotkliwie w te jego pełne wargi i wyrywam się z uścisku.

    - Nigdy więcej tego nie rób! - krzyczę. - Twoja "skuteczność" na mnie nie zadziała.

   - Jeszcze zobaczymy - mówi, dotykając palcami miejsca ugryzienia. - Mogłabyś być delikatniejsza - dodaje, zauważając odrobinę czerwieni na swojej dłoni.

    - A ty... - milknę, nie kończąc zdania. Nagle wszystkie słowa, które chciałam skierować w stronę Karola, wyparowują z mojej głowy.

    Zza pleców chłopaka, spogląda na mnie dokładnie ta sama dziewczynka, którą spotkałam tydzień temu.

*****

Kto spodziewał się, że tak szybko (jak na mnie) dodam rozdział? Cóż na pewno zdawały sobie z tego sprawę osoby, które śledziły moje odpowiedzi do komentarzy przy poprzedniej notce. Swoją drogą bardzo dziękuję za słowa wsparcia i motywację, w końcu dzięki nim wciąż trwam przy tej historii. Muszę powiedzieć, że nawet jakoś tak dzięki temu namnożyło się więcej tekstu. Efekty powyżej ;) 

Co do kolejnego rozdziału. Uprzedzam, że najprawdopodobniej będzie trzeba na niego dłużej poczekać. Myślę jednak, że najpóźniej tak do połowy maja powinien się pojawić. Nie potrafię tego dokładnie określić na tę chwilę, ale wiem, co mnie czeka w kwietniu, więc... Nie przedłużając. Mam nadzieję, że długość tej notki rekompensuje najbliższe czekanie i tak samo, jak ja uważacie, że jest lepsza niż poprzednia. Na pewno pisało mi się ją znacznie przyjemniej... Hah^^ Faktem jest, że wciąż nie jestem z niej zadowolona w 100%, ale jest lepiej i to się liczy, prawda? Tymczasem pozdrawiam!