Rozdział 4

    Od konfrontacji w ogrodzie mija tydzień. Do teraz nie potrafię zrozumieć jej wyniku. Nie wierzę, że właśnie po raz kolejny kieruję się w stronę pokoju Karola, niosąc mu śniadanie. Od czasu, kiedy okazało się, że nie ma on takiego wpływu na decyzje własnego ojca, jak mu się wydawało, nie tylko ten posiłek spożywa zamknięty w swoich czterech ścianach. Trochę przeraża mnie to, że muszę tak często przekraczać drzwi jego małego "królestwa". Za każdym razem gdy to robię, pocieszam się w myślach, że przynajmniej wciąż mogę tu pracować.

   - Mój ojciec nawet tej prośby nie może spełnić? - Słyszę, wchodząc do pomieszczenia i stawiając tacę na stole. Karol siedzi przy biurku. Jest odwrócony do mnie plecami i skupiony na czymś, co wyświetla się na monitorze komputera. Nie oznacza to jednak, że nie zauważa, mojego pojawienia się. Zawsze je zauważa. - Chyba, że mu jej nie przekazałaś - mówi, zerkając na mnie przez ramię. Mimowolnie zaciskam dłonie w pięści. Dochodzę do wniosku, że robię to za każdym razem, gdy znajduję się w tym pokoju.

    - Pan Hammond powiedział, że nie będzie jej nawet rozważać, póki nie powiesz mu o tym osobiście. - Powstrzymuję kumulującą się w moim wnętrzu złość. Mimo mijającego czasu, nie potrafię się do tego przyzwyczaić. Wydaje mi się, że nie ważne ile dni spędzę w tym domu, to ja i tak będę reagować wciąż tak samo na ataki ze strony Karola.

    Mam wrażenie, że ten chłopak jest pierwszą osobą, która zdołała naruszyć strukturę, znajdującej się na mojej twarzy, maski. Skrupulatnie odłamuje z niej kawałek za kawałkiem, powoli odkrywając osobę, która tak naprawdę się pod nią znajduje. Nie chcę tego. Im bardziej jednak staram się to powstrzymać, tym łatwiej jest mu pozbywać się kolejnych elementów.

    - W takim razie przekaż mu, że się wyprowadzam. - Wstaje i podchodzi do szafy. - Wracam do Londynu. Nie rozumiem, czemu w ogóle zgodziłem się stamtąd wyjeżdżać - dodaje, po czym macha lekceważąco ręką, nakazując mi tym samym opuszczenie jego pokoju.

    Nie rozumiem dlaczego, ale nie potrafię ruszyć się z miejsca. Ta sytuacja jest dla mnie na tyle zaskakująca, że nie mam pojęcia, jak powinnam zareagować. Mija minuta nim brunet zauważa, że wciąż stoję przy stoliku i tępo wpatruje się w jego osobę.

    - Chcę być sam! - krzyczy, zbliżając się do mnie. Mimowolnie robię krok w tył. Znajduję się zaledwie metr od drzwi, jednak nie wychodzę. Zamiast tego przeprowadzam bezsensowną walkę na spojrzenia ze stojącym tuż przede mną chłopakiem. Jest źle! Jest cholernie źle! Czemu się nie ruszasz? Naskakuję na siebie w myślach, lecz to ani trochę nie pomaga. No i co teraz?

   - Zachowujesz się, jak rozpieszczony dzieciak - mówię, po czym automatycznie zasłaniam usta rękoma. Próbuję w ten sposób nadaremnie cofnąć to, co z nich padło. Może i jakimś cudem ostatnio nie zostałam wyrzucona z pracy. Niemniej nie wydaje mi się, aby miało mi się to udawać za każdym razem. Preferuję dmuchanie na zimne, nawet jeśli sam pan domu interesuje się moją osobą. Mam wrażenie, że wie on o mnie więcej, niż jakikolwiek inny człowiek, co wcale nie sprawia, że potrafię obdarzyć go zaufaniem i opowiedzieć o swoich koszmarach.

    - Myślisz, że to ja zachowuje się jak dzieciak? - pyta, chwytając mnie za nadgarstek i siłą odprowadzając do drzwi. - To mój ojciec każe mi się użerać z agresywną nastolatką, z powodu jakiś chorych fascynacji. - Wyrzuca mnie za próg. - Skoro tak bardzo ciebie chce, to mogłaś zostać jego pokojówką nie moją. - Waha się sekundę przed zamknięciem drzwi. - Powiedz mu, że jeżeli chce, abym dalej z nim mieszkał, to przydzielenie mi innej sprzątaczki jest obecnie warunkiem do tego niezbędnym.

    - Nie jestem chłopcem na posyłki! - krzyczę w stronę zatrzaskujących się przed moją twarzą drzwi. Wiem, że przesadziłam, ale powoli przestaje mnie to obchodzić. - Snobistyczny dupek - szepczę pod nosem, oddalając się w kierunku mojego pokoju. Osobiście sama również chciałabym, aby pan Hammond przystał na "prośbę" Karola i przydzielił mnie wyłącznie do sprzątania domu, a nie usługiwania jego nadętemu synalkowi. Zresztą nie raz słyszałam, przebywając w kuchni, jak Nikola i Sandra przekomarzają się ze sobą, która to bardziej nadawałaby się, aby pracować bezpośrednio dla "panicza", jednak mój pracodawca jest nieugięty.

    - Adrianna? - Tylko nie to! Przede mną znienacka materializuje się Henry. Widzę, jak na jego ustach pojawia się, ten dobrze mi znany, chytry uśmieszek. - Właśnie szukałem kogoś, kto mógłby zająć się wytarciem kurzy w bibliotece.

    - Muszę przekazać panu...

   - Idź prosto tym korytarzem, potem schodami do góry. Pierwsze drzwi po prawej. - Nie daje mi skończyć. Wskazuje ręką w odpowiednim kierunku, na co spokojnie kiwam głową. Karol raczej nie wyprowadzi się w ciągu najbliższej godziny, a ja nauczyłam się, że dyskusje z kamerdynerem do niczego nie prowadzą. Nie w przypadku, kiedy udaje się grzeczną i ułożoną dziewczynkę. - Nie pomiń żadnej książki - dodaje, po czym odwraca się do mnie tyłem i odchodzi. Czas wziąć się do pracy. Hura... Myśl o przetarciu setek książek, nie napawa mnie szczęściem. Mimo to kieruje się w wyznaczone miejsce. W końcu lepsze to niż kolejna konfrontacja z Karolem.

    Domowa biblioteka Hammondów jest dużym pomieszczeniem. Przy każdej ze ścian stoją, sięgające sufitu regały z książkami. Patrząc na ich ilość, można by pomyśleć, że są tu praktycznie wszystkie książki świata. Wiem, że to tylko moje wyobrażenie, ponieważ jeszcze nigdy nie byłam w miejscu, w którym byłoby ich więcej. Stojąc po środku tego pokoju czuję się jednak taka malutka, że ich liczba wydaje mi się wręcz przytłaczająca. Jednocześnie zastanawia mnie, jakim cudem zostały one tu przetransportowane z Anglii. Przewóz zarówno tych woluminów, jak i innych przedmiotów znajdujących się w tym domu, musiał trwać miesiącami.

    - Chyba spędzę tu dłużej niż godzinę - mówię do siebie i podchodzę ze szmatką w ręku do najbliższej półki. - Hej, ho praco...

    Po dwóch godzinach nie jestem nawet w połowie. Wycieram rękawem pot z czoła, po czym przysiadam na ziemi, opierając plecy o najbliższy regał. Kamerdyner chyba naprawdę jest szatanem. Coraz częściej przez moją głowę przedziera się myśl, że obdarował mnie zadaniem, nad którym będę musiała ślęczeć cały dzień. Oddycham powoli i sięgam po książkę, którą zostawiłam przed chwilą na kamiennej podłodze.

    - "Świat magii i tajemnic - baśnie i bajki spod spadającej gwiazdy" - czytam złoty napis na okładce, jednocześnie ją delikatnie przecierając. Nie miałam w planach zaglądania do którejkolwiek pozycji z zawartych tu zbiorów, ale ten wolumin nie daje mi spokoju. Tak jakbym miała w ręku wspomnienie z dzieciństwa, którego jednocześnie się obawiam i do którego pragnę powrócić. Coś mi się wydaje, że opowieści pani Beatki miały na ciebie większy wpływ niż ci się zdaje. Mówię do siebie w myślach, otwierając na przypadkowej stronie.

    Książka o mały włos nie wypada mi z rąk. Patrzę zszokowana na wydrukowane słowa, próbując wmówić sobie, że to tylko przywidzenie. Fakt, że w tytule opowiadania widnieje moje imię musi być jakimś pokręconym zbiegiem okoliczności. Nie jestem jedyną osobą, która je posiada, co wcale nie znaczy, że ta sytuacja nie wydaje mi się co najmniej dziwna.

    - Zaczynasz wariować - oznajmiam sobie, powoli wodząc palcem po słowach, które doprowadziły do przyśpieszonego bicia mojego serca. - "Fantazje złotowłosej Adrianny" - czytam, jednocześnie starając wmówić sobie, że to tylko przypadkowy zbitek słów, który nie ma żadnego powiązania z moją osobą.

    Nie okazuje się to łatwe. Mój mózg uporczywie robi mi na przekór i nie pozwala zapomnieć, że nie jestem normalną dziewczyną. Przez moją głowę przelatują wszelkie wspomnienia, jednoznacznie sugerujące, abym nie uznawała czegoś na starcie za fikcję. W ciągu swoich dwudziestu jeden lat życia zdążyłam zauważyć, że coś, co wydaje się niemożliwe dla ludzi, niekoniecznie okazuje się takie w rzeczywistości. Na przykład duchy, które powinny być tylko wymysłem wyobraźni, mającym stanowić rozrywkę dla osób, lubiących dostarczać sobie zastrzyk adrenaliny w wyniku nieuzasadnionego strachu. Niewielu ludzi tak naprawdę wierzy w ich istnienie. Ja natomiast mam styczność z nimi praktycznie każdego dnia.

    Pod wpływem impulsu zamykam książkę. Wiem, że gdybym teraz oddała się lekturze, nie oderwałabym się od tekstu, póki nie przeczytałabym wszystkiego. Coś w moim środku ciągnie mnie ku ukrytej w wydrukowanych słowach historii. Niemniej jednak nie mogę sobie pozwolić na dłuższą przerwę. Moja racjonalna strona osobowości w tej chwili wygrywa, toczącą się w moim wnętrzu walkę. Nie oznacza to, że uparta, ciekawska i lekkomyślna "ja" daje za wygraną. Postanawiam wrócić tu nocą. Tymczasem odkładam przedmiot na jego miejsce i powracam do pracy. Życie jako grzeczna i pracowita "dziewczynka", wydaje mi się coraz trudniejsze w tym domu...

    - Gdzie się wybierasz? - Słyszę donośny głos pana Hammonda kilka godzin później, wykończona schodząc po schodach. Zamieram w pół kroku, dostrzegając do kogo zwraca się pan domu. Idiotka! Krzyczę na siebie w myślach. Kompletnie zapomniałam o tym, że Karol postanowił wyjechać. Co prawda wiem, dlaczego ta istotna informacja wyleciała mi z głowy, nie zmienia to jednak faktu, że to z mojej winy chłopak stoi właśnie w drzwiach z dużą, czarną walizką.

    - Wracam do Londynu - oznajmia spokojnie, patrząc prosto w oczy swojego ojca.

    - Czemu nic o tym nie wiem? - pyta mężczyzna, mierząc bruneta ponurym spojrzeniem. - Myślałem, że jesteś zadowolony z mieszkania tutaj. Po tym, jak zginęła twoja matka, unikałeś przebywania w domu jak ognia.

    - Nie oznacza to, że chciałem przeprowadzki do Polski! A tym bardziej posiadania niekompetentnej, nastoletniej pokojówki, która nie potrafi ci nawet przekazać istotnych informacji - oświadcza chłopak, w tej samej chwili zauważając moją zmrożoną sylwetkę na schodach. - O wilku mowa. - Widzę na jego twarzy szyderczy uśmiech. Zastanawia mnie, czy kiedykolwiek naszej dwójce uda się dojść do porozumienia.

    - Przepraszam - mówię, schodząc z pochyloną głową na dół. - To moja wina - dodaję, wciąż nie unosząc wzroku, na stojących przede mną mężczyzn. Staram się być jednocześnie miła i pokorna. Nie mogę jednak nic poradzić na to, że ze zdenerwowania trzęsą mi się ręce.

    - Nic się nie stało. - Pan Hammond zbliża się do mnie i zniża się do poziomu moich oczu. - To nie twoja wina - wzdycha, zerkając przelotnie na swojego syna. - To sprawy między nami, więc powinnaś udać się do swojego pokoju.

    - Dlaczego zachowujesz się tak wobec tej smarkatej nastolatki? - pyta ze złością Karol. - Co ty w niej widzisz?

    - Dosyć! - Mój pracodawca powraca do wyprostowanej sylwetki, pozostawiając mnie w kompletnym szoku, po czym odwraca się w stronę swojego pierworodnego. Sama chciałabym zapytać o to samo, co stojący obok brunet. Oczywiście z pominięciem tego fragmentu o "smarkatej nastolatce". - Czyli to, o to cały czas chodziło - stwierdza z przelotnym uśmiechem. - Od tygodnia zastanawiałem się, dlaczego traktujesz tę dziewczynę inaczej niż, pomyślmy... - zaczyna drapać się po brodzie w zastanowieniu. - Ostatnie dziesięć? - Po minie Karola zdecydowanie mogę wywnioskować, że pan Hammond trafił w czuły punkt chłopaka, mimo że nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. - Ciebie wcale nie obchodzi to, że lubię tę małą i cenię sobie jej obecność w tym domu. Ty po prostu myślisz, że ściągnąłem ci "małolatę", aby zmienić twoje postępowanie i nie pozwolić na kontynuowanie twojej ulubionej rozrywki.

    - A nie jest tak? - pyta wyraźnie poddenerwowany chłopak. Widzę, jak zaciska szczękę i próbuje nie wybuchnąć.

    - Adrianno ile masz lat? - Uwaga znów zostaje skupiona na mojej osobie, co zdecydowanie mi się nie podoba.

    - Dwadzieścia jeden - odpowiadam panu domu, jednocześnie nie odrywając spojrzenia od zszokowanej twarzy Karola. Gdybym wiedziała, że będzie mi dane zobaczyć taką minę u tego chłopaka, powiedziałabym mu o tym wcześniej. - Pójdę już - dodaję po chwili, w ten sposób przerywając powstałą na skutek moich słów ciszę. Odwracam się i zaczynam wspinać po schodach.

    - Ona żartowała, prawda? - słyszę jeszcze za sobą, zanim znikam za korytarzem. Nie wiem, co odpowiedział pan Hammond, niemniej jednak zdaję sobie sprawę, że teraz moje stosunki z jego synem mogą ulec znacznej zmianie. Zastanawia mnie tylko, czy aby na pewno na lepsze?

*****

To jest chyba najgorszy rozdział, jak do tej pory. Nie potrafię się do niego przekonać... Mam wrażenie, że nie idzie mi pisanie tej historii. Nie mam zamiaru się jednak jeszcze poddawać. Cały czas mam nadzieję, że dalej będzie tylko lepiej, bo nie chciałabym porzucać tego opowiadania. Szczerze ciekawi mnie, jaka jest wasza opinia na ten temat, więc piszcie, z chęcią przeczytam każdy komentarz. Tymczasem pozdrawiam! ;)