Rozdział 2

    Tuż przed tobą stoi nowe wyzwanie, uśmiecha się i władczo wskazuje na ciebie ręką, jakby wiedziało, że ten jeden gest wystarczy, aby zachwiać coś w twojej psychice. Najwidoczniej zdaje sobie sprawę, że w ten sposób sprawia, iż krew w twoich żyłach zaczyna buzować, a także zwiększa się twój poziom adrenaliny. W tym momencie wystarczy zaledwie chwila, abyś się go podjął. W końcu pokonywanie każdej z kolejnych przeciwności, jakie pojawiają się na twojej życiowej drodze, powoduje, że stajesz się coraz silniejszy, nie tylko pod tym fizycznym względem. Gdy dochodzi do tego radość i satysfakcja, po przebyciu tej ciężkiej ścieżki, nieraz pełnej niewyjaśnionego bólu, wiesz, że było warto, że zrobiłbyś to jeszcze raz, gdyby zaszła taka potrzeba...

    Osobiście nienawidzę wyzwań. Mam ochotę uciekać przed każdym, które pojawia się tuż przede mną. W szczególności przed tymi, zjawiającymi się tak niespodziewanie, jak ta gromada duchów o lodowatych oczach. W sumie zaskakujące jest to, że jeszcze nie zamarzłam pod wpływem ich spojrzeń. Chociaż, jeżeli wziąć pod uwagę moje reakcje na ich widok, to może się mylę.

    Nie wydaje mi się, abym po pokonaniu tych kilkunastu metrów, które dzielą mnie od domu pana Hammonda, poczuła ulgę, a tym bardziej radość, że udało mi się przezwyciężyć własne słabości. Gdzieś głęboko w moim środku zagnieździło się przekonanie, że nawet jeśli znajdę się za drzwiami tej białej rezydencji, nie będę odczuwać szczęścia z tego powodu. Może to absurdalne, tym bardziej, że miałam tak wielkie nadzieję, odnośnie tego miejsca, ale obawiam się tego, co mnie czeka. Obawiam się wyzwania, które przede mną wyrosło.

    Musisz być silna. Mówię do siebie, stawiając kolejne kroki i zmniejszając tym samym dystans, jaki dzieli moje życie u pani Gryzeldy z tym nowym. To tylko kolejna praca. Nic wielkiego... W końcu to nie ucieczka z sierocińca. Udało ci się przetrwać tamto, uda i to.

    Mimowolnie wzdrygam się mijając pierwsze kilkanaście duchów. Mimo że sama nie śledzę ich wzrokiem, czuję, że one obracają się w moją stronę i nie spuszczają mojej osoby z oczu. Jest to dosyć przerażające. Gdyby nie to, że tuż obok mnie idzie również pan Hammond, założę się, że te ostatnie kilka metrów pokonałabym biegnąc sprintem. Ledwo się przed tym powstrzymuję, chociaż moje serce samo zdecydowało się na podróż galopem. Pocieszam się faktem, że otaczające mnie przeźroczyste postacie, nie robią nic poza patrzeniem... Już prawie jesteś!

    - Witam w moim domu - mówi pan Hammond, kiedy drzwi się za nami zamykają. Od razu zauważam, że robi to za nas jakiś młody chłopak w czarnym fraku. Powoli rozglądam się po rozpościerającej się przede mną przestrzeni i z ulgą dostrzegam, że wewnątrz nie ma ani jednego ducha. Co prawda jest to dosyć dziwne, biorąc pod uwagę "komitet powitalny", jaki zastałam przed chwilą, ale nie mam zamiaru się teraz nad tym głowić.

    W takim wypadku zaczynam ogarniać wzrokiem wszystko, co mnie otacza. Mimo że z zewnątrz budynek zachwyca bielą, w jego środku trudno się jej doszukać. Zdecydowanie w pomieszczeniu, w którym się znajduję, dominują ciemne barwy. Gdzie nie spojrzę widzę odcienie czerni, czerwieni, brązu i szarości. To wszystko sprawia, że nawet okna nie potrafią pokonać mrocznej atmosfery, jaka przepełnia to miejsce. A przecież jest ich tak wiele! Niemniej jednak nie mogę zaprzeczyć stwierdzeniu, że jest tu "niesamowicie". Chyba jest to najlepsze określenie, jeśli weźmie się pod uwagę te długie, czarne schody naprzeciwko mnie, złoty żyrandol nad moją głową, czy lśniącą drewnianą podłogę, na której stoję. Z mojej prawej strony są czerwone kanapy, a parę metrów przed nimi na ścianie znajduje się wielki, płaski telewizor. Z lewej natomiast dostrzegam stojak na płaszcze i kilka wysokich roślin doniczkowych. Nigdy nie byłam dobra z botaniki, ale nie wyglądają mi one na kwiaty. No chyba, że jeszcze nie zakwitły, bo widzę tylko zielone liście... Ponadto między oknami wisi kilka obrazów w złotych ramach, a przy ścianach znajdują się rzeźby.

    - Proszę zaprowadzić panienkę do jej nowego pokoju. - Słyszę obok siebie i automatycznie odrywam wzrok od otaczających mnie przedmiotów. Wydaje mi się, że po raz pierwszy w życiu, użyto wobec mnie określenia "panienka". Mimo że mam ochotę jakoś to skomentować, powstrzymuję się. Najwidoczniej udało mi się już schować swoje "ja" za maską pozorów. Bycie nieśmiałą, spokojną, małomówną... Kiedyś nienawidziłam zmuszania się do tego, a teraz zaczynam nawet mieć wrażenie, że stałam się taka w rzeczywistości i już nigdy nie uda mi się zdjąć z mojej twarzy tej rzeczy, którą nałożyłam na nią przed laty.

    - Oczywiście - mówi chłopak, który wpuścił nas do środka. Mam wrażenie, że jest nieco młodszy ode mnie. Wygląda na maksymalnie osiemnaście lat. Jest dosyć wysoki, chudy i ma gęste brązowe włosy. Poza tym jego miodowe oczy, ciekawie kontrastują z czernią fraka, który nosi.

    Gdy skina głową w stronę pana Hammonda i zaczyna uporczywie wpatrywać się w moją osobę, wiem, że powinnam się ruszyć. Coś w moim środku jednak mnie powstrzymuję. Po prostu czuję, że zanim odejdę, powinnam coś powiedzieć. Jest to dosyć dojmujące uczucie, mimo że nie mam pojęcia, co takiego niby powinno paść z moich ust w tej chwili.

    - Dziękuję - szepczę, zanim udaję mi ugryźć się w język. To było głupie! Wyrzucam sobie, ale w końcu grzecznie ruszam za kamerdynerem. Nie mam pojęcia, czy mój pracodawca usłyszał, co powiedziałam, a tym bardziej, czy zrozumiał sens tego jednego słowa, tym jednak się już nie przejmuję. Najważniejsze, że w jakiś sposób zareagowałam, że nareszcie zrobiłam coś odnośnie tego, by wyrazić swoją wdzięczność za to, że nie wylądowałam na ulicy. Nawet jeśli ten mężczyzna nie ma pojęcia przed czym mnie uratował, to nieważne. Ja mam głęboko zakorzenione to przeświadczenie i to zdecydowanie wystarczy.

   Zostaję zaprowadzona do niewielkiego pokoju z dwoma łóżkami, przykrytymi brązową narzutą. Poza nimi nie ma za wiele. Stoi tu jeszcze średniej wielkości szafa, obok niej biurko i dwie małe komódki przy wcześniej wymienionych miejscach do spania. Dostrzegam też proste drzwi po mojej lewej, za którymi musi znajdować się łazienka.

    - Zaczynasz pracę jutro rano - mówi chłopak, który mnie tu zaprowadził. Nie przestąpił on jednak progu tego pomieszczenia, zostając w wciąż otwartych drzwiach. - Do twoich obowiązków należy przede wszystkim usługiwanie paniczowi Karolowi. Niemniej jednak nie myśl, że jesteś zwolniona ze sprzątania w tym domu.

   - Rozumiem - odpowiadam, choć czuję, jak na słowa chłopaka rośnie mi ciśnienie. Odnoszę wrażenie, że ten szatyn ma mnie za jakąś głupiutką blondyneczkę, której celem nie jest praca, a coś zupełnie innego...

   - W takim razie znakomicie. - Uśmiecha się z wyższością, zamykając za sobą drzwi. Co prawda znam go od jakiś pięciu minut, ale nie wydaje mi się, aby udało mi się go polubić.

    Stawiam swoją niewielką walizkę przy łóżku i kieruję się do łazienki, która okazuje się pierwszym pomieszczeniem w tym domu, przepełnionym bielą. Spoglądam w lustro nad umywalką. Jest dosyć duże. Doskonale widzę w nim swoją osobę od pasa w górę.

   Zdecydowanie nie wyglądam na swój wiek. Mimo dwudziestu jeden lat, moja wręcz dziecięca uroda i drobna sylwetka sprawiają, że można byłoby uznać mnie za szesnastolatkę. Odrzucam z myśli fakt, że niektórzy dają mi nawet mniej. Brakuje mi krągłości i jestem dosyć niska.

    - Och Adrianno, ty się chyba nigdy nie zmienisz - mówię do siebie, patrząc prosto w duże, zielone oczy. Zaczynam powoli rozczesywać włosy, marząc o tym, aby kolejny dzień pokazał, że pojawienie się tutaj, było najlepszą decyzją w moim życiu. Nie spodziewam się jednak, jak bardzo mogę się mylić...

   Spokojnie, tylko spokojnie! Powtarzam sobie w myślach, stojąc przed czarnymi drzwiami i próbując opanować drżenie rąk. Nie mam pojęcia, kim jest chłopak, który czeka tam na mnie za nimi. Wiem tylko, że nazywa się Karol i jeśli dobrze wnioskuje jest synem pana Hammonda. Mam nadzieję, że jest równie miły, jak on i pracowanie dla niego nie sprawi mi jakiś większych trudności. Niemniej jednak nie potrafię pozbyć się niepokoju, który wypełnia moje wnętrze. Podejrzewam, że jest on w większym stopniu spowodowany tym, że odkąd zamknęły się za mną drzwi tego domu, nie zobaczyłam żadnego ducha, niż spotkaniem z tym młodym mężczyzną. Nie znaczy to, że taki przebieg spraw mi nie pasuję. W końcu nigdy nie prosiłam o widzenie nieboszczyków.

   - Długo będziesz tam stała? - słyszę z pomieszczenia zirytowany głos i mimowolnie się wzdrygam. Skąd wiedział, że tu jestem?

    Powoli otwieram drzwi i zaglądam do środka. Trafiam do pokoju niewiele większego od mojego, z tym że jest tu tylko jedno, duże łóżko i zdecydowanie więcej przedmiotów... Takich, jak na przykład laptop, wieża stereo, czy fotografie w małych ramkach, które dostrzegam na kilku pułkach. Zdecydowanie najwięcej mojej uwagi przyciąga jednak, znajdujący się w tym miejscu chłopak.

    - Czy mój ojciec naprawdę nie rozumie, że nie jestem już dzieckiem? - mówi, wstając z łóżka i kierując się w moją stronę. Zatrzymuje się zaledwie krok przede mną, zawzięcie wpatrując na mnie z góry. Jest wysoki, biorąc pod uwagę, jak bardzo nade mną góruje, ma co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Poza tym są jeszcze te jego hipnotyzujące, błękitne oczy, pełne usta i gęste, postrzępione, czarne włosy. Nie można zaprzeczyć, jest podobny do pana Hammonda i jednocześnie bardzo przystojny. Chyba po raz pierwszy w życiu stoi przede mną tak urodziwy mężczyzna. - Myślałem, że skończy z tym po odesłaniu poprzedniej dziewczyny, ale nie, musi mi przysłać kolejną pokojóweczkę. - Widzę, jak kącik jego ust unosi się delikatnie ku górze w ironicznym uśmiechu. - Nie martw się - mówi, chwytając kosmyk moich włosów w dwa palce. - Nie tykam nieletnich, poza tym i tak długo tu nie popracujesz. Mój ojczulek wprost kocha urozmaicać mi życie. - Przybliża swoje usta do mojego ucha, na co mimowolnie się wzdrygam. - Jesteś już trzydziestą szóstą dziewczyną, którą sprowadził, aby się mną zajęła i nawet sobie nie wyobrażaj, że uda ci się mnie omotać tą śliczną twarzyczką. Każda, która próbowała, wylatywała już następnego dnia - szepcze, po czym odwraca się i lekceważąco macha ręką, jakby chciał przegonić natrętną muchę. Najwidoczniej ja nią jestem. - Jeszcze jedno, nie zapomnij przynieść mi śniadania i lepiej się pośpiesz. Jestem bardzo głodny...

*****

Wiem, że tekst powyżej nie jest zbyt dobry. Wiem też, że praktycznie nic się w nim nie dzieje, a momentami wręcz przynudza, ale jakoś bohaterów trzeba wprowadzić, nie mówiąc już o wydarzeniach. Niemniej jednak przepraszam, że dodaje go tak późno. Miałam nadzieje, że uda mi się wyrobić znacznie wcześniej, ale najwidoczniej nie tak łatwo zmienić swoje nawyki. W zasadzie mam teraz idealną ku temu okazję "Nowy Rok". Z racji jego nadejścia mam kilka postanowień, wśród których jest między innymi większa systematyczność w dodawaniu rozdziałów, ale czy mi się to uda, to się jeszcze okaże...

Nie przedłużając, na koniec życzę wszystkim czytającym to opowiadanie szczęśliwego nowego roku, spełnienia marzeń i przepełnionych radością chwil!