Rozdział 1

    Dlaczego to zawsze musi przytrafiać się mnie? Staram się być rzetelna, pracowita, odpowiedzialna, a i tak prędzej, czy później tracę prace. Tak jakby jakieś fatum uczepiło się mojej osoby i za nic w świecie nie chciało zostawić jej w spokoju. Biorąc pod uwagę moje dziwne znajomości z ptakami i duchami, pewnie faktycznie tak jest. Może kiedyś mogłam wmówić sobie, że to wszystko jest spowodowane moją wybujałą wyobraźnią, ale teraz...

   - Adi, spakowałaś się już? - Słyszę głos mojej byłej współlokatorki i momentalnie zostaje wyrwana ze swoich mrocznych przemyśleń. Mrugam parę razy i dostrzegam, że wciąż stoję nad pustą walizką, która jakoś tak sama nie chce się napełnić.

   - Nie - odpowiadam, odwracając się w stronę dziewczyny. Mimo że mieszkałyśmy razem przez prawie pół roku, nie zdołałam obdarzyć jej sympatią. Co prawda ona próbowała traktować mnie jak przyjaciółkę, ale ja zdecydowanie jej tego nie ułatwiałam. W sumie wciąż nie ułatwiam. Jest dla mnie tylko kolejną kukiełką, którą życie ustawiło obok mojej osoby, abym w jakimś sensie dołączyła do przedstawienia, które ono wciąż tworzy. Nie jestem aktorką i nigdy nie lubiłam bawić się w teatr, ale niektórych scen w sztuce nawet ja nie mogę uniknąć. 

    - Czy mogłabyś zostawić mnie samą? - pytam, decydując się jeszcze raz wziąć za pakowanie. 

     - Ale... - Wzdycha, pozbywając się spoufałego tonu, jakim zazwyczaj stara się posługiwać w stosunku do mnie. - Pani Gryzelda cię wzywa. 

   Czego ta stara jędza jeszcze ode mnie chce? Powstrzymuję się przed wypowiedzeniem tego pytania na głos. Mimo że odchodzę już z tego miejsca, nie mam zamiaru zdzierać ze swojej twarzy maski przykładnej, zamkniętej w sobie dziewczynki. Wyrażanie uczuć nie jest czymś, co mogłoby pomóc mi w życiu. - Powiedz jej, że zaraz przyjdę - mówię, wkładając pierwsze kilka rzeczy do walizki. Nie słyszę, kiedy wychodzi, ale zdecydowanie odczuwam to w otaczającej mnie atmosferze. 

     Czasem wystarczy tylko, abym została sama, a one są już wokół mnie. Mam wtedy wrażenie, że powietrze gęstnieje. Kiedyś dostawałam też gęsiej skórki, na szczęście z czasem przyzwyczajenie zrobiło swoje. Nauczyłam się ignorować te przeźroczyste duszyczki. Nie okazało się to jakoś specjalnie trudne, skoro one i tak nigdy nie odezwały się do mnie nawet słowem. Jako mała dziewczynka próbowałam z nimi rozmawiać, ale szybko zdałam sobie sprawę, że nie uzyskam odpowiedzi. Zresztą mówienie do samej siebie nie przysparzało mi popularności wśród innych dzieci.

     Dziesięć minut później jestem gotowa do odjazdu. Nie wiem jeszcze, gdzie się udam. Nie mam pojęcia, jak długo tym razem zajmie mi znalezienie nowego chlebodawcy. Ostatnio miałam szczęście i już po tygodniu znów mogłam cieszyć się dachem nad głową. Pamiętam jednak, jak po mojej pierwszej utracie pracy, błąkałam się ulicami przez trzy miesiące, aż ktoś się nade mną zlitował. Miałam wtedy dwanaście lat, uciekłam z sierocińca w wieku jedenastu. O dziwo nikt stamtąd mnie nie szukał. Wtedy po raz pierwszy odczułam jak bardzo jestem niepotrzebna i nieważna dla innych.

     - Długo ci to zajęło. - Słysząc głos pani Gryzeldy, mimowolnie się wzdrygam. Powoli odwracam się na pięcie w jej stronę. Staję tyłem do drzwi, które stanowią jedyną, namacalną barierę tego, że jeszcze przebywam w tym domu. - Chodź ze mną do gabinetu - mówi, łapiąc mnie za ramię. Na sam koniec chciałam chociaż nie oglądać jej surowego oblicza, ale nawet to nie jest mi dane.

     W gabinecie poza mną i pomarszczoną kobietą w zielonkawej garsonce, którą do tej pory nazywałam panią domu, jest jeszcze jedna osoba. Mężczyzna koło pięćdziesiątki. Jak na swój wiek ma dosyć gęste, czarne włosy z lekkimi oznakami siwizny. Duże niebieskie oczy patrzą na mnie troskliwie, a kąciki pełnych ust unoszą się w niepewnym uśmiechu. Mimo zmarszczek, które zaczynają rysować się ciągłymi liniami na jego czole i policzkach, jest naprawdę przystojny. Garnitur, który ma na sobie sprawia, że mam wrażenie, iż stoi przede mną poważny człowiek biznesu.

      - Adrianno poznaj pana Hammonda. - Czynię delikatne skinięcie głową w stronę, stojącego obok mnie człowieka. - Pan Hammond wraz ze swoją rodziną przeprowadził się niedawno z Anglii do Polski i poszukuję pokojówek, które zajęłyby się sprzątaniem w jego nowej rezydencji. Z racji tego, że jedna osoba sprzątająca mój skromny dom, zdecydowanie mi wystarczy, uznałam, że mogę wspomóc go w jego potrzebie i zaproponowałam twoją kandydaturę. - Mimowolnie prycham w duchu na jej słowa. Nie pierwszy raz widzę, jak Gryzelda stara się udawać bardziej wspaniałomyślną, niż jest w rzeczywistości. Tym razem jednak wyjątkowo mnie to irytuje. Poprzez jej wypowiedź można odnieść wrażenie, że tak naprawdę nie zostałam zwolniona. Mimo wszystko ja wciąż mam w głowie obraz poprzedniego dnia, kiedy to przez przypadek stłukłam jej drogocenną wazę, którą kupiła w Japonii. W zasadzie nie ja to zrobiłam, a kruk, który jak na złość wleciał za mną do jej sterylnego "pałacu", ale awantury, jaką mi z tego powodu urządziła, nie zapomnę chyba do końca życia.

      Zaciskam pięści i po kilku głębszych oddechach patrzę prosto w jej brązowe oczy.

    - Jestem wdzięczna za to, co pani zrobiła - mówię, starając się sprawiać wrażenie spokojnej. Po tylu latach udawania nie okazuje się to zbyt trudne. - Z chęcią podejmę się tej pracy, jeśli pan...

    - No to postanowione! - Pan Hammond pociera dłonie i patrzy na mnie jakbym właśnie obiecywała mu cukierki. - Jesteś spakowana? - pyta, zerkając na stojącą przy drzwiach walizkę. Powoli kiwam głową, nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić wobec tak entuzjastycznej reakcji.

     - Poleciłam jej to zrobić zanim tu przyjdzie, aby w razie czego była gotowa do odjazdu.

    - Bardzo dobrze! - Uśmiech na ustach tajemniczego mężczyzny staje się coraz szerszy. Mam wrażenie, że jeszcze chwila, a sięgnie on jego uszu, choć zdaję sobie sprawę, że jest to niemożliwe. - W takim razie w drogę. - Mój nowy pracodawca bierze do ręki swoją teczkę i krótko rozgląda się po pokoju, zatrzymując wzrok na pani Gryzeldzie. - Dziękuję za wszystko pani... 

   - Miler - kończy za niego kobieta, powstając ze swojego fotela. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Kłania się delikatnie, co daje mi do zrozumienia, że pan Hammond rzeczywiście posiada wyższy status społeczny od niej.

     Gdy mężczyzna mnie mija, otwierając drzwi, instynktownie również schylam głowę, po czym szybko łapię  za swoją niewielką walizkę i podążam za nim. Nie mam pojęcia, gdzie pojadę, kim tak naprawdę jest ten facet, ani jak teraz będzie wyglądać moje życie, ale w głębi duszy cieszę się, że nie muszę po raz kolejny wracać na ulicę. Chociaż raz udaje mi się pominąć ten nieszczęsny etap, w którym jeśli nie mam wystarczająco szczęścia w poszukiwaniu nowego miejsca zarobku, po miesiącu kończę żebrząc o kawałek chleba. Co prawda w całym moim życiu zdarzyło mi się to tylko trzy razy, jednak dla mnie to wciąż o trzy razy za dużo. Po nich uczucia beznadziejności, bezsilności i upokorzenia okazały się najgorszymi uczuciami, jakich kiedykolwiek doświadczyłam.  To nie jest coś do czego kiedykolwiek zapragnęłabym wrócić.

   Podróż do mojego nowego domu trwa kilka godzin. W tym czasie pan Hammond wspaniałomyślnie zostawia mnie samą na tylnym siedzeniu, dzięki czemu mam okazję, aby poukładać sobie zaistniałe wydarzenia w głowie. 

    To nieprawdopodobne, a jednak siedzę w najdroższym samochodzie, jaki kiedykolwiek widziałam na oczy. W jednej chwili przenoszę się z domu Gryzeldy do rezydencji tajemniczego mężczyzny, który zjawia się akurat w momencie, kiedy tracę pracę. Jakoś trudno mi w to uwierzyć, ale chyba naprawdę po raz pierwszy w życiu szczęście zaczyna się do mnie uśmiechać. Patrzy przychylnie na moją osobę i zachęcająco kiwa głową, abym skorzystała z okazji, jaką przede mną stawia. Mam wrażenie, że taka sytuacja nie ma szans powtórzyć się w przyszłości. Może w takim razie tym razem będzie inaczej i nie będzie potrzeby, aby nawet musiała? Może nareszcie przestanę bać się o to, co przyniesie przyszłość, może zyskałam pracę, która pomoże mi się choć trochę ustatkować. Chciałabym mieć swoje własne mieszkanko, swoje małe cztery ściany. Boję się mieć na nie nadzieję, mimo to czuję, jak ona powoli wypełnia moje serce...

     - Jesteśmy na miejscu – słyszę, gdy samochód nagle się zatrzymuje. Przez szybę dostrzegam, że słońce już zaczęło chylić się ku horyzontowi. Zaskakujące jest to, że ten pełen niespodzianek dzień powoli się kończy. Jakoś tak trudno mi w to uwierzyć, choć jest to najnormalniejsza rzecz, jaka mnie w nim spotkała.

    Niepewnie chwytam za klamkę, tak naprawdę bojąc się tego, co czeka na mnie po wyjściu z pojazdu. Musisz być silna, teraz będzie już tylko lepiej! mówię sobie, ale i tak otwierając drzwi, czuję, jak zaczynają drżeć mi ręce.

     - I jak ci się podoba? - Pan Hammond jest tuż przede mną, gdy staję obiema nogami na należącej do niego ziemi, ale nie potrafię odpowiedzieć na jego pytanie. Zaczynam mieć wrażenie, że teraz już nie tylko moje dłonie odmawiają mi posłuszeństwa. Trzęsę się na całym ciele. Widok, który rozpościera się przed moimi oczami sprawia, że mimowolnie dostaję gęsiej skórki i mam ochotę powrócić, do będącego tuż za moimi plecami, samochodu. To ma być te twoje wymarzone lepiej?! Gardzę się w duchu. Idiotka! To najmniej obraźliwe określenie, jakie w tej chwili przychodzi mi do głowy na temat mojej osoby. - Coś się stało?

     - Nie, proszę pana – odpowiadam, szczypiąc się mocno w ramię, przez ból przywracając choć w pewnym stopniu moją zdolność mówienia. Chociaż i tak nie poznaję brzmienia własnego głosu. - Wspaniały dom – dodaję, starając się mówić, jak najbardziej spokojnie i naturalnie. W zasadzie te słowa są szczerą prawdą. Budynek, w którym zamieszkał pan Hammond jest naprawdę niesamowity. Mam wrażenie, że jego białe mury sięgają nieba. Ogromne okna i dwie wierze, usytuowane odpowiednio z jego prawej i lewej strony, sprawiają, że wygląda on bardziej jak jakaś mniejsza wersja pałacu, niż dom, w którym mieszkają ludzie. Do tego te otaczające go drzewa, przez które może wydawać się, że świat poza tym miejscem nie istnieje... Jednakże moja uwaga jest cały czas skutecznie odciągana przez coś zupełnie innego. 

    Po raz pierwszy w życiu moim oczom ukazało się tak wiele duchów naraz. Jest ich setki. Każdy z nich patrzy się na mnie, przewiercając moją osobę wzrokiem. Nie są one jak te, które widziałam do tej pory. Ich spojrzenia są zimne, wręcz lodowate. Sprawiają wrażenie, jakby czegoś ode mnie chciały, jakbym nie spełniła ich oczekiwań i tym samym nie zasłużyła sobie na wejście do znajdującego się za nimi domu. Nie mam pojęcia, co zrobią, gdy spróbuje przekroczyć jego próg, a wiem, że prędzej czy później będę musiała to zrobić.

      I co teraz? Chyba nie tak miało wyglądać to twoje nowe życie. Wyrzucam do siebie w myślach. Nie mam zupełnego pojęcia, jak coś, co wydawało się pierwszym krokiem do spełnienia jednego z moich małych pragnień, stało się czymś na kształt koszmaru.

    - Zapraszam – słyszę to jedno słowo z ust mojego nowego pracodawcy i już zdaję sobie sprawę, że nadszedł czas, aby przekonać się, co przyniesie kolejna chwila, a po niej reszta mojego życia...

*****

Pierwszy rozdział za mną, oby z kolejnymi poszło mi lepiej. 

Wiem, że jest to coś całkiem innego niż poprzednia publikowana przeze mnie historia, ale mam nadzieję, że "Fantazja " również Wam się spodoba. Co prawda zmieniłam styl pisania i wciąż nie za bardzo odnajduję się w "czasie teraźniejszym", ale praktyka czyni mistrza, a ja mam właśnie zamiar szlifować i doszkalać się w pisaniu. W takim wypadku, jeśli tekst powyżej naprawdę jest zły, przyjmę to "na klatę". Liczę na to, że nikt nie będzie bał się skrytykować i wskazać mi, popełnione przeze mnie błędy. 

Poza tym nie mam pojęcia kogo mam, a kogo nie mam informować o nowych rozdziałach. W takim wypadku będę wdzięczna, jeśli dane osoby, zamieszczą odpowiednią informację w swoim komentarzu pod tym postem. Pozdrawiam! ;)