Prolog

    Od  jakiś dziesięciu lat nikt nie opowiada mi bajek. Bajki są dla dzieci, a moje dzieciństwo zakończyło się wraz z opuszczeniem sierocińca. Nie żebym jakoś szczególnie go tam doświadczyła. Nie zmienia to jednak faktu, że pani Beatka starała się przychodzić co wieczór do mojego pokoju i opowiadała mi, i paru innym dziewczynkom, z którymi dzieliłam to pomieszczenie, niezwykłe historie na dobranoc. Mówiła zarówno o książętach, księżniczkach, pałacach, smokach, jak i o tajemniczych krainach.

    Przyznaję, że niewiele zapamiętałam z jej wywodów. Zazwyczaj, gdy je zaczynała, wyłączałam się, wpatrując tępo w ścianę. Nie chciałam, aby ktokolwiek zwracał na mnie uwagę. Odkąd odkryłam, że jest ze mną coś nie tak, unikałam wszelkiego kontaktu z innymi. Już sama uważałam się za dziwoląga. Nie potrzebowałam, aby ktoś jeszcze miał o mnie takie zdanie. Zdecydowanie bardziej odpowiadało mi przekonywanie ludzi o tym, że jestem po prostu strasznie nieśmiała i zamknięta w sobie. Jednakże nie o tym chciałam teraz mówić.

    Mimo mojego sceptycznego podejścia do bajek pani Beatki, zawsze z zapartym tchem wsłuchiwałam się w jedną z nich. Wchłaniałam każde słowo, które jej dotyczyło, niczym gąbka wodę. Może to wina tego, że chciałam doświadczyć lepszego życia, a może przez nadzieję na uwolnienie się od moich codziennych koszmarów. Nie mam pojęcia, jednak za każdym razem, gdy usłyszałam słowo "fantazja", momentalnie zamierałam na całym ciele, w napięciu czekając na ciąg dalszy.

    Według opowieści mojej opiekunki Fantazja jest magiczną krainą, do której człowiek poznaje drogę dopiero po swojej śmierci. Paradoks jej istnienia polega na tym, że jej bramy mogą przekroczyć tylko żywi. Dlaczego zatem aż tak mnie ona interesowała? Cóż wydaje mi się, że każde samotne dziecko, czujące się gorsze od innych, chciałoby się do niej dostać. Każde takie dziecko doszukiwałoby się też jakiś haczyków, czegoś, czym można byłoby obejść te dziwaczne zasady. Tym bardziej, że podobno w tym tajemniczym miejscu spełniają się wszystkie marzenia. Każdy może stać się tym, kim zapragnie. 

    Jeśli chodzi o mnie, to będąc dzieckiem, miałam takie małe pragnienie. Chciałam stać się normalną dziewczynką. Nie żebym teraz tego nie chciała, ale do tej małej dziewczynki, którą wtedy byłam, jest mi już trochę daleko...